woensdag 27 oktober 2010

De grote (auto) vraag des levens...

Soms heb je van die dingen waarvan je denkt: Waarom?!
Waarom je kleren strijken als alles toch weer kreukt zodra je het aantrekt? Waarom geven mensen hun kind meerdere namen als ze er toch maar één gebruiken? Waarom maken mensen zich druk over een eventueel leven na de dood als je daar toch pas achter komt wanneer je dood bent? Waarom lijkt de zomer zo kort en de winter zo lang?
Allemaal vragen, waar ik graag een antwoord op zou willen krijgen. De meest belangrijke en prangende vraag voor mij blijft echter: Waarom, oh waarom, is niet iedere auto een automaat?

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Ik ben - zacht uitgedrukt - geen liefhebber van autorijden. Daar waar menig puber niet kan wachten tot de 18-jarige leeftijd wordt bereikt en ein-de-lijk voor het eerst achter het stuur gestapt kan worden, heb ik dit moment weten uit te stellen tot mijn 21e. Hoewel ik nog nooit (ook niet stiekem) in een auto had gereden, denk ik dat ik onderbewust al wist dat er geen autocoureur in mij schuilde. En dat bleek. Van de eerste rijles tot het laatste examen (ik heb er drie gehad in totaal), zat ik met bezwete handen en gespannen blik achter het stuur. Kijken, remmen, gas geven, schakelen en dan ook nog eens op de weg letten...Ze zeggen wel eens dat vrouwen goed kunnen multitasken. Nou, ik geloof dat ik die vaardigheid zodra ik achter het stuur stapte meteen was verleerd. Niet zelden werden koppeling en rem tegelijkertijd ingedrukt (geen aanrader!), of raasde ik met een rotgang in z'n drie over de rotonde. Nee, laat mij maar lekker bungy jumpen of parachutespringen. Autorijden levert mij een stuk meer  angst en stress op.


Het was dan ook zowel een vloek als een zegen toen ik twee weken na het behalen van het felbegeerde roze papiertje (dat inmiddels was getransformeerd tot een roze plastic kaartje), voor een half jaar naar Amerika vertrok. Zonder auto tot je beschikking, wordt het namelijk erg lastig om de prille en weinige ervaring opgedaan tijdens de lesssen ook daadwerkelijk in te zetten in de praktijk. Ja, zullen jullie nu zeggen, maar in Amerika barst het toch van de auto's en kom je ook eigenlijk bijna nergens zonder deze heilige koe? Helemaal waar, maar daarom heeft ook iedereen daar een auto en kon ik dus mooi altijd meerijden, zonder dat ik zelf achter het stuur hoefde te kruipen. En was er eens een keer geen auto waarin ik een lift kon krijgen, dan pakte ik wel de bus, of liep ik gewoon een stukje (tot grote verbazing van vele Amerikanen overigens, die volgens mij never nooit niet iets te voet zullen doen!).

Je kunt je dus wel voorstellen dat toen ik 6 maanden later terug in Nederland kwam, niet meteen stond te springen om dat autorijden weer op te pakken. Ik was er immers al zo lang uit, dan kan je toch het überhaupt niet meer (zo was mijn logische doch schijterige redenering)? Van uitstel komt afstel en voor ik het wist waren we bijna twee jaar verder waarin ik en de auto - op een zeer sporadische keer op een industrieterrein na - op gepaste afstand van elkaar ons leven voortzetten. En eigenlijk beviel me dat wel. Als student zijnde had ik buiten het OV en mijn fiets geen auto nodig om eregns te komen. Bovendien gedei ik prima in de rol van de perfecte bijrijder. Ik zal nooit commentaar op de rijstijl van iemand anders leveren, ik kijk wel uit! Straks vragen ze nog of ik wil laten zien of ik het beter kan! Nee, ik paste me zelfs zo goed aan aan die rol van niet-rijder, dat zelfs mijn moeder af en toe vergat dat ook ik ergens een stoffig rijbewijs in mijn portemonnee had zitten.
Net op het punt dat iedereen de hoop opgegeven had dat ik ooit nog plaats zou nemen op de bestuurdersstoel, was daar ineens Vriend. Een werkende man mét leasebak, die als heimelijk genoegen heeft om met nat en gald weer zo scherp mogelijke handrembochtjes te maken. Tja, toen kon ik er dus niet onderuit! Met knikkende knieën werd ik haast in de auto gedwongen om zo af en toe eens een stukje te rijden. Verliefd als je bent, stem je daarmee in, maar niet van harte. Mijn geluk kon dan ook niet op toen meneer die baan opgaf en daarmee ook zijn auto. Kon ik lekker weer terug naar mijn oude vertrouwde comfortzone. Helaas voor mij, was het gemis van zijn auto toch te groot en werd er besloten om zelf een nieuwe aan te schaffen. Het werd een Toyota Starlet, driedeurs, bouwjaar 1985 en...een automaat?! Ineens was ik weer terug in Amerika, waar dit soort auto's al vaker tegen was gekomen. Sterker nog, bijna niemand schakelde daar, maar reed in bijna alle gevallen vrolijk rond door middel van enkel remmen en gas geven. En hoewel ik me er zelf in die tijd nog niet aan had gewaagd (had ik al gezegd dat ik een schijterd ben wat betreft auto's), had ik toen al in de gaten dat dit wel eens de uitvinding van de eeuw zou kunnen zijn. Waarom immers schakelen als dit helemaal niet hoeft? Wat is het nut ervan? De auto rijdt toch gewoon? Het argument dat een schakelbak sneller optrekt dan een automaat vind ik helemaal een non-argument. Want waarom zou je snel willen optrekken? Met de kans dat de motor afslaat? Hier heb je met een automaat nooit last van!



Ik kan dan ook met volle overtuiging zeggen dat de komst van de automaat de redding is geweest voor mijn rij-carrière. Hoewel ik in het begin nog een beetje sceptisch was (een auto blijft toch een auto), begon ik stukje bij beetje van dat kleine witte bakkie te houden. Met eerst kleine stukjes door buurt en later stukken snelwegen en zelfs een rit naar Maastricht, voelde ik me af en toe zelfs thuis achter het stuur. Hoe heerlijk is het immers als je naast opletten op de weg, verder niks anders hoeft te doen dan rijden en remmen? Hoe minder handelingen, des te veiliger lijkt me, want je zit bijna altijd met twee handen aan het stuur. Echt, als het aan mij ligt worden in de toekomst alle auto's afgeleverd met dit geweldige systeem en ben je gewoon een ouderwetse nerd als je nog persé wilt blijven schakelen. Weg met de schakelbak, de automaat is het nieuwe rijden!
Helaas is nog niet iedereen het met mij eens en is het een feit dat op dit moment meer mensen in een 'gewone' auto rijden dan in een automaat. Buiten mijn vraag 'WAAROM?' en dat ik hier graag een goed gefundeerd antwoord op zou willen krijgen, ben ik bang dat er voor mij voorlopig niks anders opzit dan me toch af en toe weer eens te wagen aan het omgaan die pook. Dat ging afgelopen week prima, totdat ik voor een kruispunt tot 5 keer toe dat stomme apparaat niet aan de praat kreeg en uit frustratie ben uitgestapt om - tot grote hilariteit van de mensen achter ons - van plek te ruilen met mijn vriendje. Ik kan je zeggen, het huilen stond mij nader dan het lachen en ik voelde me weer even op en top een 'bang-rij-wijf'.

Autorijden is handig en ik kan inmiddels ook zeker inkomen in het argument dat rijden je een gevoel van vrijheid kan verschaffen. Maar als ik dan weer eens loop te klungelen, tien keer stilsta en tijdens het schakelen de 1 verwar met de 3, dan zou ik het liefst direct een campagne willen starten en met grote spandoeken op de barricade willen staan om alle autofabrikanten op mijn blote knietjes te smeken om dan in ieder geval van iedere auto een 'afsla-proof' versie af te leveren, zodat alle rijkunkels, mislukkelingen en bangerikken zoals ik toch gewoon vrij en blij de weg op kunnen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten