maandag 29 november 2010

Zeg nooit nooit

Het moge de meeste mensen inmiddels wel duidelijk zijn. Nog maar drie weekjes en dan verhuis ik van studentenstad Nijmegen weer terug naar mijn 'middelbareschooldorp' Veenendaal.
Jawel, u hoort het goed: Veenendaal. Dat dorp waarvan, als mensen mij twee jaar geleden zouden hebben gezegd dat ik daarnaar zou terug verhuizen, ik ze heel zou hebben uitgelachen. Wie, ik? Terug naar Veenendaal? Ik dacht het niet! Toch niet dit meisje, dat van kinds af aan al droomde over leven in de grote stad (het liefst een grachtenpand in Amsterdam ;)), veel verre reizen maken en een 'groots en meeslepend' leven? Het meisje dat altijd op zoek is naar nieuwe uitdagingen, nieuwe avonturen en nieuwe oorden?
Ik kan me nog goed herinneren dat ik net terug was van een jaar Australië en om mij heen ineens jonge stelletjes zag settelen in hun geboortedorp. Jonge mensen zoals ik, die samen gingen wonen in Veenendaal! Hoe burgerlijk wil je het hebben?! Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om ooit die kant weer op te gaan! Alleen het idee al..Brrr!


Tja, en nu zit ik hier dan toch. Tussen de ingepakte dozen die spoedig hun plekje zullen vinden in een gezamenlijk huisje in Veenendaal. Alle haren op mijn hoofd ten spijt, kan ik dan ook niets anders dan toegeven dat ook ik zo'n stelletje ben geworden. En het allerergste is nog wel - niet verder vertellen! - dat ik er stiekem eigenlijk heel erg veel zin in heb!
Toegegeven, ik heb me even over een drempel heen moeten zetten. Maar naarmate de praktische (en financiële) kanten steeds zichtbaarder werden en ik langzaam aan het idee begon te wennen, begon ik er steeds meer de positieve kanten van in te zien. Zo erg zelfs, dat ik nu zelfs bijna überenthousiast te noemen ben! En tegelijk met dat enthousiasme komen ook de eerder zo vervloekte 'burgerlijke' trekjes in mij naar boven. Naast dat ik het heerlijk vind om gezellig in ons nieuwe huisje te rommelen, was ik als een kind zo blij toen ik me afgelopen weekend te buiten mocht gaan aan allerlei fröbels om ons paleisje op te fleuren. Van tegelstickers tot theedoeken en dan heb ik het nog niet eens over de kneuterige kerststal die ik echt niet kon laten staan voor onder de kerstboom straks. Ik heb dan ook zo'n gevoel dat vriendjelief inmiddels het zinnetje 'Oh, wat is het toch gezellig' niet meer kan horen (arm jong!).

Maar hoe komt dat toch? Waarom heb ik ineens zo zin om in Veenendaal te gaan wonen? Ben ik mijn avontuurlust kwijt, slaat de saaiheid toe, of begin ik gewoon langzaam de leeftijd te bereiken dat burgerlijkheid onvermijdbaar is? Als ik er goed over nadenk, is het eigenlijk geen van allen. Want om nou te zeggen dat ik straks ga stilzitten. Ik heb me aangemeld als nieuw lid bij de recreatielopers, ga een avond 'proefspelen' bij een toneelvereniging en hoop meneertje nooit genoeg er nog steeds van te kunnen overtuigen dat een cursus salsales echt heel erg leuk kan zijn! Het lijkt er dan ook op dat ik het avontuur dit keer op een andere manier zoek. Niet door weg te gaan of een verre reis te plannen, maar door dichtbij huis nieuwe kansen en uitdagingen te zoeken. Want, uiteindelijk is dat denk ik toch waar het om draait: dat je zelf het avontuur in je eigen leven zoekt en er zelf wat van maakt. En of dat nou in een wereldstad als New York is of in een boerendorp als Veenendaal. Je bent zo burgerlijk en saai als je het zelf maakt. Want ik mag dan straks terugverhuizen naar een dorp 'terug', voor mijn gevoel ga ik er alleen maar op vooruit en liggen er ontelbare nieuwe dingen en uitdagingen op mij te wachten.
Dus...mocht je jezelf ooit betrappen op de gedachte 'Dat nooit!'. Trek die gedachte dan snel weer in en luister naar de moraal van dit verhaal: Zeg nooit nooit.

woensdag 24 november 2010

Oh kom er eens kijken, wie er in dat huisje woont...


Nog maar twee jaar geleden reed Sint door een Veenendaalse laan,
En zag daar op nummer 83 een eenpersoonsbedje staan.

Een bedje voor één en meer spullen voor één,
Sint dacht: in dat huisje woont vast iemand alleen.

Het knusse bedje werd echter al heel snel vervangen,
Ook werden meubels verschoven en zelfs kasten behangen.

Zowel Sint als de buren begonnen iets te vermoeden,
Zou het een meisje zijn dat dit jongetje zo beïnvloedde?

Beetje bij beetje veranderde het huisje steeds meer,
Zelfs in de tuin ging het jongetje nu tekeer!

Maar hoe gezellig het ook werd, het huisje bleef klein,
Niet echt handig als je graag samen wilt zijn.

Het meisje kwam en het meisje ging,
Gesleep en gesjouw werden een wekelijks ding.

Van Nijmegen naar Veenendaal en terug andersom,
De twee tortelduifjes draaiden er hun hand niet voor om.

Maanden en maanden gingen voorbij,
Het meisje was vrolijk en het jongetje blij.

Toch begon langzaam de gedachte te komen,
Dat het toch wel fijn zou zijn om samen te wonen.

Nooit meer reizen, niet meer leven uit tassen,
Maar samen in één huisje waar beide levens in passen.

Het idee werd een plan en de zoektocht gestart,
Vol van verwachting klopte hun hart.

Maar alleen met verlangen kom je er niet,
En zo lag er tot op heden nog niks in het verschiet.

Druk werd gezocht, maar niets werd gevonden,
Totdat een plotselinge verandering in een nieuw plan uitmondde.

Wat te klein had geleken bleek nu best een goed plan,
Wie had ooit gedacht dat op 30m2 nog best wel watkan?

Inmiddels is de geplande verhuizing zo goed als een feit,
Spullen worden gepakt, maar nu voor altijd.

Meubels worden verschoven en kastjes behangen,
Het begint zowaar te lijken op het paleisje waar jullie naar verlangen!

Beetje bij beetje wordt het huisje steeds meer samen,
Met een paar nieuwe spullen en plantjes voor de ramen.

Nog maar een paar weken en dan is de dag daar,
Nooit een eenpersoonsbed meer, maar altijd slapen naast elkaar.

En ook al is het wat krap en misschien te klein voor z’n twee,
Wie het kleine niet eert, is ook met het grote niet tevree.

Dus als Sint straks weer rijdt op de daken door diezelfde laan,
Dan denkt hij met een glimlach: dat hebben ze toch maar mooi gedaan.

De Sint


dinsdag 16 november 2010

Een beetje jeugdsentiment, een beetje inspiratie

Veel mensen hebben ze. Voorbeelden. Mensen, personen, iconen waar ze tegenop kijken, die ze vereren of waar ze inspiratie vandaan halen. Ook ik heb zo mijn 'idolen'. En nee, dat zijn geen posters van Brad Pitt of mijn ergens nog verstopte plakboek (ja, ik beken) van Leonardo DiCaprio. Maar meer 'helden' van vroeger. Helden waar ik goede herinneringen aan heb en waarvan ik als stiekeme droom heb dat ik ooit een klein beetje van hun talent in mijzelf mag terugvinden.

In een eerder blog verwees ik al naar Annie M.G. Schmidt. Tja, wat moet ik daar nog over zeggen. Wie kent haar boeken niet? Pluk van de Petteflet, Floddertje, de spin Sebastiaan ('het is niet goed met hem gegaan').
Hoe leuk en geweldig ik Annie echter ook vind, een misschien nog wel grotere held van mij is toch wel Herman van Veen. Alleen als ik zijn stem al hoor krijg ik kippenvel. Een groot deel van die fascinatie is ontstaan door de muziekfabel van Alfred Jodocus Kwak die hij in 1987 samen met het Residentieorkest in Antwerpen op de planken heeft gezet. Hoewel ik de show - helaas - nooit live heb gezien, heb ik de videoopnamen vroeger versleten. Zo simpel en tegelijkertijd zo goed en doeltreffend gemaakt. Zelfs nu, meer dan twintig jaar later, is de show nog steeds geweldig om te zien en ik was dan ook meer dan blij toen bleek dat je deze uitvoering nu ook op dvd kon bestellen. Helaas zijn er verder geen fragmenten van deze show te vinden. De nieuwsgierigen onder ons zullen het dus moeten doen met een stukje audio van het fragment met de bijen ('zoem zoem zoem, wat ben jij een lekkere bloem').




'Wij bijen met ons bijtjes
In zwermen en in rijtjes
Wij zuigen honing uit een kelk
Het is zo zoet, zo zacht,
Zo goed voor jou...voor iedereen'




Nog een held waar ik als kind (en stiekem nu nog) geen genoeg van kon krijgen was Harry Jekkers met zijn Klein Orkest. De meesten kennen de liedjes 'Over de Muur' of 'Koos Werkeloos' wel, maar waar ik vooral op doel is de kinderplaat 'Met een roltrap naar de maan' die zij in 1985 maakten. Met vrolijke liedjes als 'De dromedaris' en 'Raar is leuk' tot het wrede lied 'Spin' en de prachtige 'Ballade van de dood', is dit een plaat dat naar mijn mening ieder kind van nu verplicht zou moeten luisteren. Geweldige teksten en goede muziek. Daar kunnen K3's en Justin Bieber's van nu nog wel een puntje aan zuigen.



Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel wat de 'jeugd van tegenwoordig' voorgeschoteld krijgt. Naast alle bagger die tegenwoordig van het beeldscherm spat of uit de radio knalt, zitten er ook nu nog zeker echte pareltjes tussen waar wellicht de volgende generatie over 15 jaar over spreekt als ze het hebben over hun helden of inspiratiebronnen. Zo zag ik deze week nog een prachtige kindervoorstelling voor leerlingen van groep 3-4 genaamd 'Mevr. Ophelia'. Niks geen speciale effecten of ingewikkelde decors. Nee, gewoon puur en simpel, maar daardoor juist superknap en prachtig gedaan. En hoewel er een hoop moet gebeuren wil iemand mijn voorbeelden van vroeger nog overtreffen: het lijkt me mooi om na al dat jeugdsentiment dit stukje af te sluiten met een beetje inspiratie van nu. Dat er nog maar veel inspirerende voorbeelden mogen volgen!

zondag 7 november 2010

NS en de eeuwig vallende blaadjes

Afgelopen week kreeg ik het volgende bericht in mijn inbox:

Geachte mevrouw Nooit Genoeg,
Nederland heeft momenteel te maken met onstuimig herfstweer.
ProRail en NS houden voor de komende dagen dan ook rekening met gladde sporen.
Alhoewel wij er alles aan doen om dit te voorkomen, kan het helaas leiden tot vertragingen. 
In het bijzonder op het traject Breukelen - Utrecht Centraal - Rhenen geldt op
maandag 8 november een gewijzigde dienstregeling met minder treinen per uur.

Wij raden u aan vlak vóór vertrek de NS Reisplanner op ns.nl te raadplegen
voor een actueel reisadvies.

Excuses voor het eventuele ongemak.

Met vriendelijke groet,

Erik Beenen
Directeur Consumentenmarkt



Ja, lieve mensen, het is weer zover. De eerste blaadjes liggen nog niet goed en wel op de grond of de NS heeft alweer last van gladde sporen, slippende remmen en vierkante wielen. Je kunt er de klok op gelijk zetten dat op het moment dat de wintertijd weer ingaat, we er niet alleen op achteruitgaan qua daglicht, maar ook wat betreft ov-mobiliteit. En het gekke is dat - hoewel we er toch ieder jaar vrijwel zeker van uit kunnen gaan dat na de zomer de herfst met zijn vallende blaadjes weer voor de deur staat - het steeds weer een terugkerend probleem blijkt te zijn. Als frequent treinreiziger vraag ik me dan ook oprecht af: hoe kan dit?!

Als ik me niet vergis is het nog maar een paar weken geleden dat de NS groots aankondigde om alles uit de kast te trekken om goed voorbereid voor de dag te komen tijdens eventueel 'extreme' winterse omstandigheden zoals wij ons allen van vorig jaar nog wel kunnen herinneren. Met zeker een week ontregelde dienstregeling (als er al een trein reed), veel klachten en een woedende reizigersorganisatie, was het voor de NS een winter from hell en was het op zich niet echt verrassend dat ze het dit keer anders wilden aanpakken. Zo gezegd, zo gedaan. Op een doodgewone, niets aan de hand zondag in oktober werd er druk geoefend met...ja, met wat eigenlijk? Er was die dag weinig sneeuw te bekennen namelijk.

Maar goed, waar het hier om gaat zijn de blaadjes. Die eeuwig vallende blaadjes. De blaadjes die, in tegenstelling tot sneeuw, zeker ieder jaar weer terugkeren. Strenge herfst, of zachte herfst. Vallende blaadjes trekken zich hier niets van aan. Mijn vraag luidt dan ook: Als de NS zich met één oefendag goed kan voorbereiden op een strenge winter (ik ben benieuwd..), waarom kan dit dan niet met de herfst? Als de NS nu al per mail kan plannen dat er komende week minder treinen rijden, waarom plannen ze dan niet hier iets aan doen vóórdat de blaadjes beginnen los te laten? Ben ik nu zo raar, of is dit de omgekeerde wereld? Met minder treinen op het traject zullen de sporen echt niet minder glad worden lijkt me zo. In plaats van dat er eens een flinke bezem overheen gehaald wordt. Ik weet niet of het zo werkt, maar ook in het buitenland blijven de blaadjes niet fris en groen aan de bomen hangen en daar rijden de treinen wel gewoon door. Misschien een kleine tip aan de NS om daar eens na te vragen wat hun 'geheim' is. Je maakt mij niet wijs namelijk dat er echt niets aan gedaan kan worden. Als we met een raket naar de maan kunnen, dan moeten die miniscule herfstblaadjes ook overwonnen kunnen worden. Toch?

Maar misschien heb ik het verkeerd. Er zijn onderhand al honderden discussies, klachten en columns aan dit onderwerp gewijd, maar daarmee is het 'mysterie van de vallende blaadjes' nog steeds niet opgelost. Zou het een staatsgeheim zijn, of een middel van de FBI om ons dwars te zitten? Worden we met z'n allen voor de gek gehouden? Wat het ook is, het begint dit onderhand een discussie zonder eind te worden. Misschien moeten we ons dus gewoon maar neerleggen bij het feit dat vierkante wielen net zo onlosmakelijk met de herfst verbonden zijn als regen, wind en kou. Niks geen complot of andere spannende theorieëm, maar gewoon een jaarlijks terugkerend ritueel, wat ingaat op het moment de dat klok een uur weer een uur wordt verzet. Kunnen we dat extra uurtje mooi gebruiken om de opgelopen schade door vertragingen weer in te halen. Lang leve de herfst!


vrijdag 5 november 2010

Aan alle linkse hobbyisten

‘Heeft u ook hobby’s?’
‘Ja hoor, genoeg. Ik zit op musical, ga graag naar festivals, volg een zangcursus, en heb een leuke baan binnen de cultuureducatie.’
‘Ah, ik zie het al. Een echte linkse hobbyist dus.’
‘Eh…nou zo zou ik het niet willen stel...’
‘Niks mee te maken. Wij gaan niet in zee met onnodige subsidietrekkers. U zoekt maar iets wat er in de huidige maatschappij echt toe doet’




De boodschap van het nieuwe kabinet is duidelijk. Cultuur is een luxe, geen noodzaak. En als het even kan wordt er zoveel mogelijk op deze ‘softe sector’ bezuinigd. We zijn het pretpakket van de maatschappij. Dat was vroeger op school al en zo is het nu nog steeds. Wie als marketing manager of advocaat werkt heeft het gemaakt, wie in de cultuursector werkt knutselt lekker wat bij.

Allemaal leuk en aardig. Maar weet het kabinet eigenlijk wel waar ze op bezuinigt? Weten ze überhaupt wel wat kunst en cultuur inhoudt en op hoeveel vlakken het meer dan van groot belang is? Kunst en cultuur is meer dan het maken van een schilderij, het bezoeken van een theater of het zien van een dansvoorstelling. Het is iets dat van kleins af aan een onderdeel is van ieders leven. Wie is er bijvoorbeeld niet opgegroeid met Sesamstraat? Of wat dacht je van de zonnebloemen van Van Gogh? Dat is toch onlosmakelijk verbonden met onze Nederlandse cultuur! Hierop bezuinigen zou net zoiets zijn als het wegnemen van een deel van je opvoeding en van je (Nederlandse) identiteit.

Ja maar, hoor ik de mensen uit de rechterhoek al zeggen, hoe je het ook wendt of keert; het zijn op dit moment economisch moeilijke tijden en er moet hoe dan ook bezuinigd worden. Helemaal waar, maar waarom zoveel op één plek? Natuurlijk begrijp ik dat veel andere sectoren ook van erg groot belang zijn. Sterker nog, ik zal de laatste zijn die beweert dat er drastisch gekort moet worden in de zorg of op onderwijs. Maar onderschat de noodzaak van kunst en cultuur niet (en de gevolgen die het schrappen ervan met zich meebrengt)!

Waar je ook kijkt, het is overal om ons heen. Iedereen gaat wel eens naar de bioscoop, leest een boek, bezoekt een dierentuin of lacht bij een cabaretvoorstelling. Je denkt er vaak niet bij na, maar kunst en cultuur zijn meer in ons leven verweven dan we denken. Het kijken van je favoriete tv programma, het kunstwerk op het dorpsplein, het vieren van het sinterklaasfeest. Het hoort er allemaal bij. Of wat dacht je van het doodgewoon luisteren naar de favoriete radioprogramma? Juist, kunst en cultuur!

En ja, misschien ben ik als ‘kunst en cultuur-junkie’ wat bevooroordeeld in deze situatie. Niemand wil natuurlijk dat op zijn of haar hachje bezuinigd wordt. En ja, ik zie ook dat er zeker op bepaalde punten gekort kan en misschien wel moet worden. Ik zie genoeg initiatieven om me heen waarvan ik denk: nou, is dat nou echt dat pak geld waard? Het probleem ligt dan ook niet zozeer in het feit dat er bezuinigd wordt, maar wel in de manier waarop. Het is niet kritisch kijken en weloverwogen beslissingen maken. Nee, het is gewoon met de botte bijl erin en omhakken die boel. Hoppakee, weg met alles wat ook maar enigszins in de buurt van die twee besmettelijke woorden komt. Kunst moet dood. En liever nog gisteren dan vandaag.

Daarom bij deze een oproep. Een oproep om kunst en cultuur te koesteren voor wat ze is en wat ze ons brengt. Want,naast het feit dat verschillende onderzoeken aantonen dat kunst en cultuur op heel veel manieren een positieve invloed heeft op onze ontwikkeling, economie en gezondheid, zijn het ook deze dingen die het leven net dat beetje glans geven, juist in moeilijkere tijden als deze. Het is dan ook niet voor niets dat een groot deel van Nederland schreeuwt om kunst en cultuur. Dus lieve linkse hobbyisten (die we uiteindelijk toch allemaal een beetje zijn), kom uit de kast, teken de petitie en laat dit kabinet ons niet zeggen dat we niet meer zingend en dansend door het leven mogen gaan.


maandag 1 november 2010

Vergeten groentehh..graanproduct!

Vergeten groenten. Wie kent ze niet? De pastinaak, postelein, raapstelen, schorseneren. Daar waar we tot voor kort inderdaad 'vergeten' waren dat deze groenten überhaupt nog verbouwd werden, zijn ze nu hipper dan ooit en worden we ermee om de oren geslagen. Artikelen in tijdschriften, speciale aandacht in kookprogramma's (een winnend restaurant in het tv-programma 'Mijn tent is top' heeft zelfs zijn naam - De Pastinaeck - naar een vegeten groente genoemd), de 'vergeten-groentemix' van Hak, en natuurlijk de wekelijks afhaalbare 'groentezak' van de bioboer, waarbij je met je abonnement iedere week mag genieten van een verrassingspakket met allerhande knollen en bollen.


Natuurlijk is het hartstikke goed dat er aandacht is voor al deze vergeten vitaminebommen. We raken tegenwoordig immers steeds meer verwijderd van ons eten en grijpen uit gewoonte week in week uit steeds weer dezelfde producten uit de schappen. Hoog tijd voor verandering dus! Maar...als er vergeten groenten zijn, dan zullen er vast nog wel meer producten zijn waarvan het bestaan op onverklaarbare wijze uit ons geheugen is gegrift. Zo kom ik bij mijn bijna dagelijkse rondje door de supermarkt regelmatig producten tegen waarvan ik denk: wie koopt dat eigenlijk nog? Zijn er echt nog mensen die smac eten? Hoeveel mensen kopen wekelijks rijstepap? En op welk boodschappenlijstje kom je tegenwoordig nog zure zult tegen? Misschien is het naïviteit van mij en zijn bovenstaande producten bij andere mensen uitermate populair (en dat helemaal prima - smaken verschillen), maar ik denk echt dat sommige producten in de supermarkt rustig een jaar staan te verstoffen voordat iemand ze eindelijk eens opmerkt en koopt.

Voor bepaalde producten is het naar mijn mening niet eens zo heel erg dat ze in de vergetelheid raken. Ik denk dat je maar weinig mensen echt blij maakt met een stukje hoofdkaas of een portie balkenbrij. Voor andere producten is het echter erg jammer dat maar zo weinig mensen ze gebruiken. Waarom zou je bijvoorbeeld vasthouden aan je wekelijkse pasta bolognese, terwijl je ook kan kiezen voor risotto, gnocchi of...tarly! Jaja, nu hoor ik jullie al denken..tarwattes? Tarly. Een graanproduct van Honig (sorry voor de sluikreclame, maar volgens mij is dit de enige fabrikant die het produceert), dat ook bij mij ver weggezakt was in mijn eetgeheugen. Voor degenen die het echt nog nooit gegeten hebben, tja, hoe omschrijf je het? Het is geen rijst, geen pasta, geen risotto, maar net iets ertussen in. Ik kan me nog goed herinneren dat het voor het eerst werd geïntroduceerd en dat ik het ook zeker erg lekker vond. Echter, op de een of andere manier is dit product in de donkere kamers van mijn gekookte hersencellen verdwenen en daar stilletjes blijven zitten om er afgelopen week zomaar ineens weer uit te springen. En wat een verrassing! Wat dit was gewoon hartstikke lekker! En daar waar ik eerst nog bang was dat het misschien niet eens meer te verkrijgen was, blijkt dat je met één zoekterm op google vele andere tarly-fans tegenkomt met een uitgebreid scala aan overheerlijke recepten. Nog een voordeel is dat het bomvol zit met goede koolhydraten, wat met een halve marathon voor de deur goed van pas kwam. Geen traditionele pastamaaltijd dus deze keer, maar tarly op italiaanse wijze.


Kortom, ik ben om! Niet alleen wat betreft tarly, maar ook wat betreft andere ' meer 'eenzame' en 'zielige' producten. Pak eens een aubergine, in plaats van een paprika. Of beleg je sandwich met rode biet in plaats van sla. Een rondje langs 'vergeten' of 'buitenlandse' schappen in de supermarkt kan ook helpen. Het maakt niet uit dat de producten die je pakt voor anderen misschien doodnormaal zijn, als het voor jou maar iets nieuws is of oude (eet)herinneringen naar boven haalt. Naast dat het leuk is om eens te variëren en dingen uit te proberen, zul je zien dat ook je 'eetgeheugen' steeds beter wordt. Zodat je nooit meer wat hoeft te vergeten :)

--------------------------------------

RECEPT: TARLY OP ITALIAANSE WIJZE

Benodigdheden (voor ong. 3 personen):
  • 1pak tarly
  • 1 blik tomatenblokjes
  • 1 aubergine
  • half potje zwarte olijven
  • 200 gram gerookte zalm (voor vega versie vervang de zalm door een gele paprika en bak deze tegelijkertijd met de aubergine)
  • italiaanse kruiden
  • zout en peper
Bereidingswijze:
  • Snij de aubergine in blokjes en bak deze in een pan met olie tot ze bruin worden
  • Gooi het blik tomatenblokjes bij de aubergine, breng op smaak met zout, peper en de italiaanse kruiden en laat lekker pruttelen.
  • Kook intussen de tarly gaar in 12 minuten
  • Voeg de laatste vijf minuten de olijfjes en de zalm toe aan de aubergine-tomaten-saus.
  • Giet de tarly af en serveer met de saus.