donderdag 23 december 2010

And we wish you...

Nog maar een dikke week en dan zit dit jaar er weer op.
2010. Het was een mooi jaar. Een jaar waarin ik ben afgestudeerd, een baan heb gevonden, bij mijn vriendje ben ingetrokken en onder andere dit blog ben gestart. Met een beetje bibberende benen welteverstaan, maar uiteindelijk vooral ook met heel veel plezier. Want, wat een ideeën opent zo'n blog! Ineens zie je overal om je heen verhalen ontstaan die gewoon schreeuwen om opgeschreven te worden. Wat het volgende jaar gaat brengen weet ik niet, maar ik weet wel dat ik voorlopig hier door blijf gaan, al was het alleen maar omdat ik nog minstens 5 concept berichten opgeslagen heb staan.

Verder wil ik bij deze ook iedereen bedanken voor de lieve en leuke reacties die ik de afgelopen weken heb gehad. Hoewel het me daar in eerste instantie niet om te doen was, is het toch altijd leuk om te horen dat mijn verhalen hier ook enigszins leuk en/of interessant om te lezen zijn. Ik zou dus zeggen...keep them coming, dan zorg ik ervoor dat ook in 2011 dit meisje nog lang geen genoeg heeft! ;)

Maar voordat het zover is, ga ik eerst lekker kerst vieren en met oud en nieuw een paar dagen naar Londen. Met de vele pints of cider die ik daar ga drinken zullen er vast weer genoeg verhalen klaar liggen voor het nieuwe jaar.

Ik zeg cheers me dears. Hele fijne feestdagen en dat 2011 maar heel veel mooie dromen, wensen en avonturen mag voortbrengen!

Liefs,
Meisje Nooit Genoeg

woensdag 22 december 2010

Voor altijd blijven spelen

"Speel je spel maar meisje
Want als je straks groot bent
dan ben je om te spelen vaak te moe
speel jij je spel maar meisje
voordat je groot moet wezen
grote moede mensen komen niet aan spelen toe"

Bovenstaand begin van een gedichtje is bijna 26 jaar geleden door mijn moeder opgeschreven in mijn baby-fotoalbum. Van wie het gedicht oorspronkelijk is weet ik niet, maar wel dat het een gedicht is dat mij raakt, vooral door de boodschap die erin zit. Want wanneer houd je eigenlijk op met spelen? Of beter: waarom houden we naarmate we ouder worden steeds vaker op met spelen?

Als ik de verhalen over mij als kind moet geloven, was ik een meisje dat nooit stil kon zitten en het liefst al zingend en dansend door het leven ging. Net twee jaar oud, wilde ik niets liever dan op de grote schoenen van mijn vader de wereld buiten het tuinhekje ontdekken of stond ik met een microfoon in de huiskamer uit volle borst kinderen voor kinderen liedjes mee te zingen. Ook later op de basisschool was de verlegenheid bij mij ver te zoeken en stond ik vrijwel altijd vooraan de rij te trappelen als er weer eens een liedje, dansje of toneelstukje moest worden gedaan. Zonder gêne las ik alleen een zelfgeschreven verhaal voor tijdens een afgeladen kerst uitvoering van blokfluit en bleef ik zelfs na 5 afwijzingsbrieven stug doorschrijven naar dat gooise kinderkoor omdat ik ervan overtuigd was dat ook ik daar een plekje in verdiende. 
Vrolijk, spontaan en onderzoekend zo denk ik dat ik in die tijd het best omschreven kon worden. En natuurlijk, ook toen was mijn serieuze, piekerende en soms onzekere kan te zien, maar in mijn geheugen was het vooral de onbekommerde speelsheid die de boventoon voerde.


Inmiddels, twee decennia later, vraag ik me soms wel eens af waar die kant van mij gebleven is. Niet dat ik nu als een schuchtere en teruggetrokken troela door het leven gaan, maar het meisje van toen zit wel wat dieper weggestopt. Naarmate ik in de pubertijd terecht kwam is over de vrije blijheid een laagje gêne gekomen. Een laagje gedachten die, vaker dan dat ik het wil, de plaats inneemt van mijn eerste intuïtie en me daardoor vaker aan het denken zet voordat ik iets doe. Spontaan een liedje zingen voor een groep is er niet meer bij en hoewel ik stiekem ergens nog steeds die oude droom koester om te schitteren op het podium, wint de verlegenheid het van mijn lef. Ik bloos meer dan vroeger en sta meer stil bij de vraag of ik iets wel goed kan in plaats van dat ik gewoon doe wat ik leuk vind.

Ik troost mij echter met de gedachte dat ik niet de enige ben die met de jaren minder vrij en open is geworden. Hoe ouder je wordt, hoe rationeler je wordt en hoe minder je toegeeft aan het speelse kind in je. We houden meer rekening met anderen en wat anderen wel niet van ons denken. Meningen zijn snel gevormd en uiteindelijk willen we allemaal aardig gevonden worden, in plaats van vreemd en raar. Terwijl vreemd en raar soms juist zo fijn en bevrijdend kan zijn! Ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die niet eens open en bloot huppelend over straat zou willen gaan. Of gewoon midden op straat een dansje maken, een lied te zingen uit volle borst. Mijn beste vriendin en ik hebben al eens serieus gefantaseerd over een speelparadijs voor volwassenen, waar iedereen naar hartenlust kan apekooien, springen op springkussens of een skippybalwedstrijd kan houden. We leven naarmate we ouder worden veel te vlak, veel te nadenkend en vergeten daarbij vaak hoe lekker het kan zijn om eens ongegeneerd hard te schreeuwen of helemaal los te gaan op je favoriete nummer, ondanks dat je misschien helemaal niet kan zingen en dansen. Ondanks wat mensen van je denken. Ondanks je geremdheid. Nee, gewoon..alles loslaten!


Gelukkig merk ik tegelijkertijd ook dat ik langzaam over de grootste 'schaam-fase' heen begin te komen. Nu ik bijna aan de 'verkeerde kant' van de twintig kom (ja, nog steeds piepjong, ik weet het!), merk ik dat ik langzaam klaar ben met dat dikke omhulsel dat om dat speelse meisje heen ligt. Ik merk dat ik in groepen langzaam meer mezelf durf te laten horen en dat ik vooral de dingen blijf doen die ik echt leuk vind. Op musical-cursus bijvoorbeeld of eindelijk een keer op zangles. Heerlijk vind ik het! Na iedere avond kom ik weer stuiterend en vol van energie thuis. Vrolijk, blij. En dat ik dan misschien geen muscialster ben of een stem heb als Wende Snijders, maakt me inmiddels niet zoveel meer uit. Ik heb er plezier in en haal er energie uit. Dat is wat telt.

Wie speelt blijft jong en degene dat gek vindt zou zelf hoognodig weer eens een stevig potje moeten spelen. Zing, vecht, huil, bidt, lach, werk en bewonder uit volle borst! Je zult merken dat je ervan opknapt. Zou de wereld er bovendien niet een stukje mooier en vrolijker uitzien als iedereen zich eens wat meer liet gaan zonder daarbij over een ander te oordelen? Dat het als normaal wordt gezien om mee te zingen met de leuke muziek van de straatmuzikant of als eerst de dansvloer op te springen tijdens een feestje. Hoe fijn zou dat zijn?

Misschien is het een onbereikbaar streven, maar wie niet droomt zal nooit een droom in vervulling zien gaan. Ook ik ben de schaamte nog niet helemaal voorbij, maar dat is niet erg. Ik ben erachter dat de blozende wangen op zijn tijd ook dingen zijn die bij mij horen en onlosmakelijk met het spelende meisje verbonden zijn. Het is wie ik ben en wat mij maakt zoals ik ben. Het grote en kleine meisje gaan samen hand in hand. En zolang de blos en de schaamte het niet van de vrijheid en de speelsheid winnen, blijft de vrije ik in mij levend. Want iedereen kan blijven spelen, hoe oud of jong je ook bent. Als je maar wilt.

"Speel jij je spel maar meisje
nu en je hele leven
ook als je straks volwassen bent, en van het spelen moe
beloof me dat je nooit je speelsheid op zult geven,
en als je spelen wilt,kom ik altijd naar je toe
want ik speel mijn spel mijn kind,
ook al ben ik nu volwassen
ik voel me net zo jong als jij ,
samen spelen we ons spel
'wie is kind en wie volwassen'
en hoewel ik echt volwassen ben,
is het kind in mij nog vrij."

maandag 20 december 2010

Prinsesje-nu-meteen

Ik dacht...nu ik toch aan het rijmen ben:
Bij deze een 'ode' aan het 'prinsesje' voor wie ik mij afgelopen weekend in het zweet heb gewit, aangezien ze mijn kamer niet met gekleurde muren wilde accepteren. Hoewel ik tijdens het schilderen verschillende wraak scenario's door mijn hoofd heb laten gaan, heb ik er uiteindelijk voor gekozen om er gewoon boven te staan en mijn zoete wraak op een creatieve manier te uiten. Niets beter dan frustratie omzetten in inspiratie!

-----------------------------------------

Prinsesje-nu-meteen

Er was eens een verwaand prinsesje
Carolina was haar naam
En alles wat zij wilde
moest meteen worden gedaan

Ik wil geen spruitjes eten
riep de hoogpotige prinses
Ik wil pannenkoek en friet
en wel stipt om kwart voor zes

En die kleurtjes op de muren
Die staan me ook niet aan
Ik wil alles strak en wit
En de vloer die moet eraan

Ik wil uren heel heet douchen
en nooit schoonmaken achteraf
Ik heb geen handjes om te wapperen
voor nare klusjes heb ik mijn staf

Zij mogen poetsen, boenen, schrobben
totdat alles glimt en blinkt
En aan de slag met takenlijstjes
die door mij worden gevinkt

Alles in huis moet spik en span
Ik duld geen tegenspraak
En o wee als je iets niet doet
Dan neem ik zoete wraak

Ik teken geen contracten meer
of verlink je bij mijn pa
Want wie niet werken wilt moet voelen
En ik trek alle foutjes na

Pas als alles naar mijn wens is
tot in het kleinste accessoir
Dan pas, en niet eerder, zal ik rusten
en is prinsesje-nu-meteen pas klaar


A little poetry of love

Bij het opruimen kwam ik ineens een paar gedichtjes tegen die ik anderhalf jaar geleden geschreven heb voor een bruiloft. Geen love poems a la Shakespeare of Dickenson , maar toch mooi om ze zo rond deze tijd van het jaar - waarin geluk en liefde toch een grote rol blijft spelen - hier neer te zetten. Wie krijgt er immers ooit genoeg van de liefde?

---------------------------------------------------------------------

'Dromen bestaan, zegt de liefde
Zodra je mij vindt, dan weet je genoeg
Ook bij het ontwaken droom je dan verder
Want samen met mij begint de dag nooit te vroeg'

'Het begint met één blik,
één kus, één seconde.
En dan de gedachte
ik heb jou gevonden.
Met jou wil ik verder
de oneindigheid in.
Niets houdt mij tegen
dit is het begin.'

'Als dromen mochten kiezen
dan trouwden ze met de liefde
Al het mooie werd dan echt
en nog mooier dan het verliefde
Voorbestemd werd waargebeurd
en wensen kwamen tot leven
Het einde kwam nooit in het zicht
Even voor altijd, altijd voor even'

woensdag 15 december 2010

So long, farewell, auf wiedersehen, goodbye...

Afscheid nemen.
Hoewel ik inmiddels al een dikke maand achter de rug heb om aan het idee te wennen en ondertussen ook al vrijwel helemaal in mijn nieuwe woonplaats gesetteld ben, komt dan toch ineens het gevoel van...dit is het dan. Ik ga weg.


Nog geen twee uur geleden stond de huisbaas bij mij voor de deur voor de vooroplevering van mijn kamer. 'Je hebt hier ook een aardige tijd gewoond', zei hij. En ik besefte..inderdaad. Hoewel het niet zo voelt en de afgelopen jaren voorbij zijn gevlogen, heb ik al met al toch vijf-en-een-half jaar in deze kamer doorgebracht. Vijf-en-een-half jaar op deze kamer en bijna zes jaar in Nijmegen. Dat is bijna het langst waar ik ooit heb doorgebracht! Natuurlijk is tijd relatief, maar toch... Jaren van hard studeren, een nieuwe stad leren kennen, een kroeg tot je stamkroeg dopen, tussendoor reizen, en weer terugkomen. Ik heb het hier allemaal gedaan. Maar deze keer is anders. Nu kom ik namelijk niet meer terug..

Het is een week van 'laatste dingen'. Voor de laatste keer naar musical, voor de laatste keer naar de vergadering bij De Lindenberg, voor de laatste keer mijn Nijmeegse adres ergens opschrijven. Maar ook simpele dingen, zoals: voor de laatste keer naar mijn vaste supermarkt en voor de laatste keer rennen langs de Waal. Het klinkt misschien een beetje sentimenteel, maar het zijn toch dingen waar je nu ineens bij stil gaat staan. Niet dat ik straks nooit meer in Nijmegen zal komen. Maar omdat het anders zal zijn. Niet meer als inwoner, maar als bezoeker of 'toerist'.


Zittend tussen alle dozen hier, kan ik me nog precies herinneren hoe ik voor het eerst mijn kamer instapte. Daar waar ik daarvoor nog tijdelijk in een oud pand bewoond door muizen zat, mocht ik nu plotseling op de valreep komen kijken bij een toch wel erg luxe studentenkamer. Twintig vierkante meter, een eigen keukentje en rest van de faciliteiten om te delen met maar één huisgenoot. En dan heb ik het nog niet eens over de ligging in het centrum tussen station en Kronenburgerpark. Het was dan ook niet vreemd dat ik op slag verliefd op deze kamer was en heel hard riep 'JA, ik wil!'. (De kamer dan hè, niet de huisgenoot!)
Des te zuurder vind ik het dan ook, dat het meisje dat mijn kamer nu gaat overnemen, een aantal weken terug tijdens de bezichtiging als eerste de opmerking had: 'Eh...laat je de kleuren op die muren zo?' Ok, ik kan begrijpen dat niet iedereen blij wordt van een paars met rood en groene kamer (ik werd er juist altijd erg rustig van), maar om zo'n eerste reactie te geven op een prachtig paleisje waar heel veel zielige studenten een moord voor zouden doen!? Helaas is de keuze niet aan mij  om te bepalen wie er nu op dit stekkie komt te wonen, maar ik weet wel dat ik er alles aan ga doen om extra portie verf-werk aan mijn neus voorbij te laten gaan. Phoe, de arrogantie! Beetje respect ja voor de plek waar ik zoveel heb meegemaakt!

Maar om niet teveel af te dwalen bij waar dit stukje in eerste instantie over ging. Afscheid nemen. Het is niet altijd leuk, maar het hoort erbij. Bovendien hoeft afscheid niet altijd definitief te zijn en zet het vaak ook weer deuren open naar nieuwe dingen. Afscheid nemen is in die zin dubbel. Hoewel ik bepaalde dingen hier zeker ga missen, kan ik tegelijkertijd niet ontkennen dat ik ook wel weer veel zin heb in een nieuw avontuur. Wie weet wat er nog komt en waar ik nog ga belanden. Voor nu zeg ik in ieder geval gedag en pak ik mijn laatste doos in mijn hoofd in met alle mooie herinneringen die ik hier vandaan meeneem.

dinsdag 7 december 2010

Ik beken...ik ben Xenos fan

Samenwonen brengt veel leuke dingen met zich mee: Je hoeft niet meer constant met elkaar af te spreken, er is altijd iemand thuis om je dagelijkse beslommeringen aan kwijt te kunnen, je hoeft niet meer alleen met het bord op schoot een éénpersoonsmaaltijd naar binnen te schuiven...En zo kan ik nog wel een paar dingen opnoemen.
Het allerleukste van dit hele gebeuren vind ik tot nu toe echter nog wel dat ook het huisje opnieuw ingericht mag worden. Want als er één ding is waar meisjes van houden, dan is het wel frutsels kopen voor in huis. Tenminste, dit meisje dan. En waar dit meisje helemaal blij van wordt, is van frutsels kopen bij - hou je vast - de Xenos!

Ik zal er dan ook geen doekjes om winden, maar meteen uit de kast komen: ik ben een ontzettende fan van Xenos. Hoe het komt weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat in deze winkel zelfs de aardappelschilmesjes een onweerstaanbare uitwerking op mij hebben. Ook wanneer ik absoluut niks nodig heb, schreeuwt alles in deze winkel om gekocht te worden. Van kaarsenstandaard tot toiletbril, het is allemaal even leuk, fleurig en bovendien spotgoedkoop (je bent en blijft een Nederlander hè). Tel daar nog eens alle lekkere pesto,- en pastadingetjes bij op en je hebt alle ingrediënten om mij al likkenbaardend door die winkel te laten gaan.

Maar mijn liefde gaat verder dan het kopen van tegelstickers en gekleurde mesjes met glitters. Ik ben namelijk niet alleen een outcoming fan van de Xenos. Nee, ik ben ook nog eens - ik durf het bijna niet toe te geven - de enige echte oprichter van de officiële Xenos-hyves. Erg actief als beheerder ben ik niet, maar ik kan toch maar mooi zeggen dat ik inmiddels 474 leden bij elkaar heb weten te krijgen. Ben ik toch niet de enige gek die de winkel niet voorbij kan lopen voordat ik er eerst dat überkitcherige, maar o zo schattige kerststalletje heb gescoord en die met trots in mijn Xenos plastic tasje naar buiten kan dragen.

Hoeveel Xenos-artikelen mijn 'uitzet' inmiddels telt zou ik niet durven zeggen. Wel dat het nieuwe huisje hier inmiddels ook niet aan mijn Xenos-tic heeft weten te ontsnappen. Met fleurige tegelstickers in de keuken, een fris delfts blauw gordijn in de douche en een mini kerststalletje onder de boom, heb ik mijn Xenos-honger al aardig kunnen stillen. Doet me denken...ik kan nog wel een paars aardappelschilmesje gebruiken!



  

maandag 6 december 2010

Van frustratie naar 'aha-erlebnis'

Ik denk dat iedereen dit gevoel wel kent: Je hoort een nummer op de radio, je herkent het, maar....hoe heette het ook alweer? Of van welke artiest was het ook alweer?

Ongeveer een jaar geleden had ik precies dit gevoel. Ik was de hele dag jurycoördinator geweest bij de voorronde van Kunstbende in Utrecht en toen na een lange dag eindelijk de prijsuitreiking in zich kwam, werd de zaal goed opgezweept met allerlei soorten muziek. Waaronder dat éne nummer! Ik had het al eens eerder gehoord en ook toen al vond ik het helemaal te gek. Hoog tijd om het op mijn ipod te zetten dus. Ware het niet dat ik echt totaal geen idee had welke naam of artiest aan dit leuke liedje verbonden was.
'Ja', zullen jullie nu wel denken, 'zo moeilijk is dat toch niet? Even wat googelen en je hebt het'. Helemaal waar, maar dat gaat helaas niet op wanneer het een puur instrumentaal nummer betreft. Daar waar je normaal gesproken gewoon wat steekwoorden intypt van woorden die je uit het liedje hebt onthouden, had ik - los van wat muziekinstrumenten - totaal geen referentiekader of enige houvast qua tekst om mee aan het googelen te slaan. Kortom...de grote frustratie was geboren.


Ja, want ik denk ook dat iedereen dat gevoel wel kent. Dat je wilt weten hoe iets zit, maar dat je er niet op of achter kan komen. Je voelt dat de oplossing of het 'oja-gevoel' dichtbij is, maar terwijl je steeds harder en harder zoekt en graaft, lijkt de oplossing zich steeds verder weg te verstoppen.
Ook ik heb zo een hele avond al you-tubend (is dit inmiddels een geoorloofd werkwoord?) achter de computer doorgebracht. Het enige dat ik wist, was dat het een uptempo balkan-achtig nummer was met in het begin wat hoempa-instrumenten en daarna ook iets van trompetten en strijkers. Ta-ta-ta hoem-pa-pa hoem-pa-pa hoem-pa-pa hoem-pa-pa hoem-pa-pa hoem-pa-pa ta-ta-ta-ta-tada. Kunt u het nog volgen? Nou, ik was het na die avond helemaal kwijt. Van alles heb ik voorbij zien komen, maar dat ene nummer? Niks daarvan. Opgelost, verdwenen. Compleet onvindbaar.

Dagen, weken gingen voorbij. En ondanks dat het deuntje soms zomaar weer ineens in mijn hoofd wist te verschijnen, was het me inmiddels wel gelukt om de mislukte zoektocht wat meer naar de achtergrond te laten verdwijnen. Tenminste, tót afgelopen vrijdag...Toen stond ik namelijk in een uitverkochte Tivoli te wachten tot Shantel zijn opwachting zou maken. Een paar maanden eerder was ik met zijn muziek in aanraking gekomen en blij verrast door deze balkan feestmelodieën, wilde ik een feestje van zijn hand dan ook niet missen. Met nummers als Disko Partizani en Planet Paprika kan je avond gewoon niet stuk!
En zo stond ik daar die avond. Klaar voor een goed feestje en klaar om met de voetjes van de vloer te gaan. Het zal jullie dan ook niet verbazen, dat ik compleet flabbergasted was toen ik daar met de intro ineens 'mijn' nummer hoorde! Natuurlijk had ik al eerder met de zoekterm 'Shantel' naar dit nummer gezocht, maar toen kwam er niets naar boven. En nu bleek het ineens toch wel van hem te zijn! Toch? Of niet?
Het blijkt dat wanneer je een artiest (met bijbehorende band) weet, het ineens een heel stuk makkelijker zoeken wordt. Thuis na het concert, was het inmiddels beruchte nummer na tien minuten gevonden. En na nog tien extra zoek-minuten, kwam ik zelfs terecht bij de originele versie, zoals ik hem een jaar eerder al had gehoord. Het nummer is namelijk niet van Shantel, maar van Mahala Raï Banda en is getiteld 'Mahalageasca'. Niet zo gek dus dat ik dat niet meteen kon vinden. Maar ook niet zo gek dat ik het herkende (en jullie waarschijnlijk ook), aangezien het een nummer is, dat is gebruikt in de soundtrack van de film Borat.

Maar van wie het nummer ook is en welke ingewikkelde titel het ook heeft. Ik was erg blij dat het mysterie nu eindelijk opgelost was en ik weer met een gerust hart kon gaan slapen. En om jullie dit vanavond ook te laten doen - ik kan de nieuwsgierigheid door het beeldscherm van jullie gezichtjes lezen - en jullie tevens een beetje vrolijkheid op de maandagochtend te brengen, kondig ik bij deze aan: Mahala Raï Banda vs Shantel met Mahalageasca!