Hoewel ik inmiddels al een dikke maand achter de rug heb om aan het idee te wennen en ondertussen ook al vrijwel helemaal in mijn nieuwe woonplaats gesetteld ben, komt dan toch ineens het gevoel van...dit is het dan. Ik ga weg.
Nog geen twee uur geleden stond de huisbaas bij mij voor de deur voor de vooroplevering van mijn kamer. 'Je hebt hier ook een aardige tijd gewoond', zei hij. En ik besefte..inderdaad. Hoewel het niet zo voelt en de afgelopen jaren voorbij zijn gevlogen, heb ik al met al toch vijf-en-een-half jaar in deze kamer doorgebracht. Vijf-en-een-half jaar op deze kamer en bijna zes jaar in Nijmegen. Dat is bijna het langst waar ik ooit heb doorgebracht! Natuurlijk is tijd relatief, maar toch... Jaren van hard studeren, een nieuwe stad leren kennen, een kroeg tot je stamkroeg dopen, tussendoor reizen, en weer terugkomen. Ik heb het hier allemaal gedaan. Maar deze keer is anders. Nu kom ik namelijk niet meer terug..
Het is een week van 'laatste dingen'. Voor de laatste keer naar musical, voor de laatste keer naar de vergadering bij De Lindenberg, voor de laatste keer mijn Nijmeegse adres ergens opschrijven. Maar ook simpele dingen, zoals: voor de laatste keer naar mijn vaste supermarkt en voor de laatste keer rennen langs de Waal. Het klinkt misschien een beetje sentimenteel, maar het zijn toch dingen waar je nu ineens bij stil gaat staan. Niet dat ik straks nooit meer in Nijmegen zal komen. Maar omdat het anders zal zijn. Niet meer als inwoner, maar als bezoeker of 'toerist'.
Zittend tussen alle dozen hier, kan ik me nog precies herinneren hoe ik voor het eerst mijn kamer instapte. Daar waar ik daarvoor nog tijdelijk in een oud pand bewoond door muizen zat, mocht ik nu plotseling op de valreep komen kijken bij een toch wel erg luxe studentenkamer. Twintig vierkante meter, een eigen keukentje en rest van de faciliteiten om te delen met maar één huisgenoot. En dan heb ik het nog niet eens over de ligging in het centrum tussen station en Kronenburgerpark. Het was dan ook niet vreemd dat ik op slag verliefd op deze kamer was en heel hard riep 'JA, ik wil!'. (De kamer dan hè, niet de huisgenoot!)
Des te zuurder vind ik het dan ook, dat het meisje dat mijn kamer nu gaat overnemen, een aantal weken terug tijdens de bezichtiging als eerste de opmerking had: 'Eh...laat je de kleuren op die muren zo?' Ok, ik kan begrijpen dat niet iedereen blij wordt van een paars met rood en groene kamer (ik werd er juist altijd erg rustig van), maar om zo'n eerste reactie te geven op een prachtig paleisje waar heel veel zielige studenten een moord voor zouden doen!? Helaas is de keuze niet aan mij om te bepalen wie er nu op dit stekkie komt te wonen, maar ik weet wel dat ik er alles aan ga doen om extra portie verf-werk aan mijn neus voorbij te laten gaan. Phoe, de arrogantie! Beetje respect ja voor de plek waar ik zoveel heb meegemaakt!
Maar om niet teveel af te dwalen bij waar dit stukje in eerste instantie over ging. Afscheid nemen. Het is niet altijd leuk, maar het hoort erbij. Bovendien hoeft afscheid niet altijd definitief te zijn en zet het vaak ook weer deuren open naar nieuwe dingen. Afscheid nemen is in die zin dubbel. Hoewel ik bepaalde dingen hier zeker ga missen, kan ik tegelijkertijd niet ontkennen dat ik ook wel weer veel zin heb in een nieuw avontuur. Wie weet wat er nog komt en waar ik nog ga belanden. Voor nu zeg ik in ieder geval gedag en pak ik mijn laatste doos in mijn hoofd in met alle mooie herinneringen die ik hier vandaan meeneem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten