zondag 30 januari 2011

De enige die verandering kan aanbrengen ben je zelf

Cocktails ontstaan niet vanzelf. Dus wie er eentje wilt shaken, zal eerst zelf de ingrediënten moeten zoeken. Ook al zijn die soms niet altijd even makkelijk te vinden.

Hoewel mijn vorige blog al de aanleiding was, viel het echte kwartje uiteindelijk gisteren. Zittend met mijn ontstoken teen in een sodabadje, bukte ik voorover om mijn voeten af te drogen en toen ineens....KNAP! Schoot het me zomaar in mijn rug (en nee, dit is geen smeuïg verzinsel voor mijn blog - was het maar waar! - eerder een tot leven gekomen refrein uit Alanis Morissette's 'Isn't it ironic').

Tijd om misschien toch een beetje na te denken en wat gas terug te nemen? Als zelfs allerlei stomme kwaaltjes zomaar ineens te gelijk komen.... Ik heb dan ook besloten om voorlopig even met het loopgroepje te stoppen. Merk dat de soort van 'verplichting' op dit moment niet echt werkt en dat terwijl ik juist ben begonnen met lopen voor de ontspanning! Ga dus voorlopig weer even lekker zelf op pad. Zonder doel van marathons of andere gekke dingen. Gewoon, lopen wanneer ik dat wil en dan wel weer zien hoe het gaat. Ik heb nog tijd zat, dus die 42km komen nog wel een keer. En zo niet, dan niet. De 'lucht' die het me op dit moment geeft vind ik nu eigenlijk veel belangrijker.

Bovendien geeft het me tijd om een aantal écht leuke dingen te ondernemen. Zoals trainen voor de vierdaagse met moeders-nooit-genoeg of misschien toch nog weer bij een toneelclubje, aangezien ik daar in Nijmegen altijd zo hyperblij vandaan kwam. Maar nu eerst even genieten van dat glaasje sprankelend fris en de gedachte dat kleine zelfgemaakte veranderingen een hoop kunnen schelen. Waar een (wellicht iets te hard) 'duwtje' in de rug al niet goed voor kan zijn..

donderdag 27 januari 2011

De grootste criticus ben je zelf

‘Je moet het jezelf niet zo moeilijk maken’, zei mijn vriendje laatst tegen mij. 'Je maakt de dingen vaak zwaarder dan ze zijn'.
Tja, wat moest ik hier nu op zeggen? Tegenargumenten opgooien, het negeren of zeggen dat ik met al dat gewicht juist spierballen probeer te kweken? Ik had het graag willen doen, maar eerlijk gezegd kon ik niet anders dan hem gelijk geven. Hoe graag ik zijn woorden ook zou willen tegenspreken, hij had wel een punt: Ik maak het mezelf inderdaad vaak knap lastig.

Een van de problemen die ik heb, is namelijk dat ik nogal eens de neiging heb om voor anderen te denken. Niet in de zin van dat ik het beter weet of dat ik zinnen voor anderen invul. Nee, mijn hoofd draait vaak overuren met gedachten van wat anderen wel niet van mij zullen denken of hoe ze bepaalde acties of uitspraken van mij interpreteren. (En geloof me, vaak kom ik er in die zelfverzonnen gedachten niet positief vanaf.) Tel daar nog eens een flinke dosis verantwoordelijkheidsgevoel en een vleugje perfectionisme bij op en je hebt wat ik noem een complexe cocktail met een scherpe afdronk, die een kater van vermoeiende gedachten achterlaat. Niet echt een drankje om flink mee door te zakken.

Neem bijvoorbeeld het nieuwe hardloopclubje waar ik een aantal weken terug bij ben gestart. Nadat ik tot nu toe eigenlijk altijd alleen had getraind, leek het mij - nu ik een die hard fulltime werker ben - wel fijn om samen met een groep wat gerichter te kunnen trainen. Vol goede moed sloot ik mij dus aan bij deze gezellige club recreatielopers, waarbij, naast het trainen, ook vooral de 'vrijblijvendheid' in hoog vaandel staat. Eén keer trainen, drie keer trainen, om de week trainen: het maakt hier allemaal niet uit. Lekker vrij gevoel zou je dus zeggen. Ware het niet, dat je bij mij niet echt hoeft aan te komen met de term vrijblijvendheid. Driemaal trainen was mijn voornemen. En dan niet bij de langzame lopers, maar bij het fanatieke groepje. Het leek me immers ook een uitdaging om eind van dit jaar een marathon te lopen. (Ja, dat was ik nog even vergeten, maar de lat hoog leggen, daar heb ik ook wel een handje van.)
Maar ja, toen werd ik flink verkouden en liep ik daarbovenop ook nog eens een kuitblessure op. Nog geen twee weken lid, moest ik dus al meteen verstek laten gaan. En dat terwijl ik normaal gesproken nooit wat heb! ‘Balen’, zouden de meeste mensen zeggen. ‘Niets aan te doen’, werd er gesproken. Nou, niet als je mijn naam draagt. Hoewel ik natuurlijk niet voor de lol met stijve spieren rondliep en er ook helemaal niks aan kon doen, voelde ik me toch een partij schuldig! Want wat zouden ze nu wel niet van me denken? Net begonnen met grote verhalen en nu al aan het afhaken met stomme smoesjes. Lekkere eerste indruk maak je dan! Ik zat er dan ook behoorlijk mee in mijn maag en voelde me een echte ‘Sjaak Afhaak’. Niet echt bevorderlijk voor je humeur kan ik je zeggen.

En als dat nou het enige was...

Helaas kunnen ook de kleinste dingen mijn hoofd helemaal in de adhd-stand zetten. Kom ik wel leuk over, had ik dat nou echt moeten zeggen, doe ik mijn werk wel goed? Allemaal vragen waar ik tot in de kleine uurtjes over kan piekeren. En hoewel ik begrijp dat niemand perfect is en niemand alles kan, lijk ik hier soms toch naar te willen streven. Ik wil het allemaal, maar tegelijkertijd is niets ooit goed genoeg (hé, ik heb niet voor niets 'meisje nooit genoeg' als pseudoniem genomen). Wat goed kan, kan beter en wat beter kan, kan best. De lat ligt altijd net iets hoger dan waar ik bij kan. Zelfs met een trap lijk ik er soms nog mijlenver vandaan te zitten.
En heus, ook ik weet wel dat dit alles nergens op slaat en dat al deze piekerzaken allemaal relatief zijn. Want, waar maak ik mij in godsnaam druk om?! Op een schaal van 1 tot 10, scoren mijn 'problemen' zeker een dikke -10. Maarja, laat dat mijn verstand mijn gevoel maar eens wijsmaken.


Soms zou ik dan ook wel eens willen dat er een uit-knop op mijn hersenen zat. Of in ieder geval een relax en relativeermodus, die mij kan doen inzien dat al dat zinloze gepieker alleen maar energie kost en uiteindelijk nergens voor nodig is. Want naast dat ik a) helemaal niet voor anderen kan invullen wat zij over mij denken, zou dit b) ook helemaal niets moeten uitmaken, want de enige waar het uiteindelijk om draait ben jij zelf en de naaste personen die echt om je geven. Those who mind don't matter and those who matter don't mind.

Dus weg met die gewichten en de heavy cocktails. Weg met de stuiterballen in mijn hoofd. Vanaf nu ga ik voor licht en luchtig. Een scheutje relativeer met een vleugje ontspanning. Kijk, dat drinkt lekker weg.



vrijdag 21 januari 2011

A little poetry of love (2)

Liefdesregen

In de regen, op de fiets
tussen de druppels en de kou

overvalt me zomaar
              plots
  ineens

hoeveel ik van je hou

--------------------------------------

Twee keer samen

Jij en ik en ik en jij
tweemaal een
is samen wij

Twee paar handen
twee paar voeten
tweemaal kusjes
van die zoete

Tweemaal lachen
Tweemaal huilen
Twee keer houden
zonder ruilen

Jij en ik en ik en jij
tweemaal een
is samen wij






donderdag 20 januari 2011

Lekker piemels kijken

Jullie hebben het in mijn vorige blog al kunnen lezen: Als er één ding is waar ik van geniet, dan is het wel van gluren bij de buren. Héérlijk, dat observeren en er dan soms zo je eigen verhalen bij bedenken (hoewel mijn buren écht zo zijn!)
Kijken en bekeken worden is echter niet van eventuele naaste bewoners afhankelijk. Zo is gluren ook prima te doen op een zomers terras, tijdens reizen met het OV of in - jawel - de sauna!

Maar voordat ik nu meteen alle saunaliefhebbers over me heen krijg... Ok, 'gluren' is misschien niet het juiste woord in deze context. Maar de die hard saunaliefhebbers die in dit geval beweren nooit, maar dan ook nóóit naar hun naakte medemens te kijken tijdens een dagje stomen, nou, daar geloof ik dus helemaal niets van! Wie niet kijkt, die liegt. Of voelt zich op zijn minst te beschaamd om het eerlijk toe te geven.Want als er ergens nog een taboe op rust, dan is het wel op het kijken naar elkaars naakte lichaam. Helemaal in de sauna. Daar lijkt het - ondanks de overweldigende aanwezigheid van naaktheid - soms nog wel het meest 'not done'.

Maar waarom eigenlijk? Los van het feit dat het in een sauna erg lastig is om de blote lichaamsdelen met je ogen te ontwijken, is er toch eigenlijk niets gek of vreemd aan om te zien hoe een ander erbij loopt? Waarom zou iets, dat met kleren aan wel mag, zonder kleren ineens niet mogen? Juist wanneer de kleren uit zijn, is te zien dat we uiteindelijk allemaal gelijk zijn. En tegelijk allemaal heel anders. En dat maakt het meteen zo leuk. Niets heerlijker dan een middagje ongegeneerd piemels kijken in het bubbelbad! Want, wat een soorten en variaties bestaan er eigenlijk! Je denkt soms dat als je er één kent, dat je ze allemaal kent, maar niets is minder waar. Van kleine doppiemels, tot grote pony's; ik heb ze allemaal al voorbij zien komen. De een nog gekker, mooier of opvallender dan de ander. Iemand ooit het verschil gezien tussen 'platzak' en 'hangzak'? Nou, dan zou je toch echt eens een dagje sauna moeten overwegen!

Maar niet alleen piemels worden bekeken (voordat ik straks wordt verdacht van het hebben van een piemelfetish!). Het leuke van de sauna is namelijk, dat er werkelijk van alles rondloopt. Man, vrouw, oud, jong, dik, dun. Je vindt er het menselijk lichaam letterlijk in alle soorten, maten en staten. En daar waar je met kleren aan soms niet kan zien wat voor persoon er eigenlijk onder die laag katoen zit, blijft er zonder dat beschermingslaagje ineens niets meer verborgen. Tatoeages, piercings, borstvergrotingen, buikwandcorrecties. In de sauna zie je het allemaal. En het grappige is dan ook, dat je zo soms ook andersom een beeld van iemand kan creëren, wat achteraf helemaal niet blijkt te kloppen. Blijkt die kinky vrouw met die tribal en die clithoodpiercing ineens een degelijke huisvrouw met een rok tot over de knie en vleeskleurig sloggy-ondergoed.

Wat ik eigenlijk wil zeggen, is: kijk. Of op zijn minst: schaam je niet áls je (per ongeluk) kijkt. We doen het namelijk allemaal. En weet je wat? We kunnen er niets aan doen. Zo zijn we namelijk eenmaal als mensen. We zijn van nature nieuwsgierige schepselen en observeren graag. En omdat iedereen zo verschillend is, kan dat ook zo goed. En ja, er is een verschil tussen kijken en (be)gluren of bespotten, maar zolang we er dan ander niets kwaads mee aandoen, zie ik niet in waarom we het niet zouden mogen doen.

Bovendien; als jíj niet kijkt, dan kijkt de ander wel naar jou. Kijk, en daarom blijf ik in de sauna altijd het liefst zelf zo lang mogelijk in dat bubbelbad zitten!

donderdag 13 januari 2011

Beter een goede buur...

Buren. Je hebt ze niet voor het uitkiezen. Beter een goede buur dan een verre vriend zeggen ze wel eens. En hoe cliché dit misschien ook mag klinken, ik kan eigenlijk niet anders dat dit volmondig beamen.
Sinds een aantal weken heb ik namelijk nieuwe buren. Daar waar ik eerst bijna 6 jaar in een anoniem studentencomplex woonde waar ik eigenlijk nooit iemand zag of sprak, heb ik nu ineens – zoals een goede woonwijk betaamt – ‘echte’ buren. En wat voor buren!

Nu zijn wij – de bofkonten – als bewoners van een half huisje, gezegend met drie maal de geneugten van het hebben van naaste bewoners. Zo hebben we links de familie ‘Oma oma’, rechts de Tirolerfans Guus en Truus en boven het mysterieuze koppel van de kringloopwinkel. Drukke boel, helemaal aangezien ons stulpje al een aantal decennia meegaat en ze toen nog niet echt van goede geluidsisolatie hadden gehoord. Naast dat we dus kunnen genieten van de hitte van de houtkachel van Guus en Truus, horen we ook ieder uur hoe laat het is en weten we precies wanneer boven ons de wc wordt doorgetrokken.


Maar laat ik aan de linkerkant beginnen met de familie ‘Oma oma’. Op zich een heel rustig stel, waar we weinig van zien of horen. We zeggen elkaar af en toe gedag, maar verder hebben we eigenlijk niet veel met elkaar van doen. Behalve dan op de woensdag! Woensdag is bij onze buren namelijk ‘opa en oma oppasdag’. Dit betekent dat iedere week stipt om acht uur het kleinkind op de stoep wordt gezet, waarna het grote roepritueel om oma kan gaan beginnen. Vooral in de zomer, wanneer de achterdeur openstaat, is het een grote aaneenschakeling van de woorden ‘oma oma oma oma oma oma’. Bij iedere scheet wordt oma om hulp gevraagd en het arme mens kan er maar achteraan blijven rennen. Waar opa al die tijd is, weten we niet precies. Wel weten we dat we zijn naam nooit horen vallen en dan hij niet zelden tijdens al het ‘ge-oma’ op zijn brommertje stapt om een blokkie om te gaan. Lekker rustig.

Nee, dan de bovenburen. Daar waar we aan de linkerkant precies weten waar en wanneer we ergens aan toe zijn, is het boven ons altijd gissen wat er allemaal gebeurt. Het grote mysterie begon al bij het feit dat er tot begin november eigenlijk überhaupt niemand op de bovenste etage woonde. Altijd was het stil, met uitzonderingen van de keren dat iemand snel even de trap op kwam rennen om wat post op te halen om daarna weer zo snel mogelijk te verdwijnen. Dit scheen al 2 jaar zo te gaan en hoewel dit misschien een beetje vreemd was, was het ook wel lekker rustig en hadden we ons inmiddels bij deze mysterieuze situatie neergelegd.
Totdat het aan het eind van het najaar ineens begon te ‘rommelen’. Spullen werden af en aan gesleept, we hoorden muziek, praten, schuiven, schoonmaken. Wat was er aan de hand? Was het mysterie van de nooit aanwezige buurvrouw opgelost, was het huisje verhuurd..? De aap kwam uit de mouw toen we de nieuwe buurvrouw tegen het lijf liepen. Net gescheiden (?) heeft ze het huisje – dat nogal verwaarloosd was – in onderhuur gekregen van de nooit aanwezige persoon. Sindsdien is het dus niet meer af en toe een ‘post-run’, maar continue bewoning van bovenbuurvrouw, haar inmiddels nieuwe vriend en af en toe een kind (of twee).
Omdat we ze nog niet echt hadden gesproken, hadden we geen idee wat ze verder deden. Het enige dat we wisten is dat vriend een bestelbus heeft en dat ze vaak ’s ochtends vroeg weg gaan en ’s avonds laat thuiskomen. Alle complottheorieën ten spijt, kwamen we er afgelopen weekend tijdens het struinen naar nieuwe meubels achter dat ze blijkbaar samen een kringloopzaak runnen. Zowel buurvrouw als vriend stonden daar achter de toonbank, wat natuurlijk meteen de aanwezigheid van het bestelbusje verklaart. Of je bij een kringloopwinkel echter ook werktijden hebt tot soms ver na middernacht, dat lijkt me stug, dus het mysterie van de bovenverdieping zal nog wel even blijven voortduren…To be continued!

En omdat we het leukste altijd voor het laatst bewaren, hebben we aan de rechterkant: Guus en Truus! Eigenlijk kan ik hier heel kort over zijn: Guus en Truus zijn onze ‘knuffelburen’. Niet alleen omdat we dankzij hun houtkachel een heerlijk warm stuk knuffelmuur hebben en dankzij hun grote klok altijd op tijd zijn, maar ook omdat het stiekem toch een beetje onze lievelingsburen zijn. En…wij die van hen! Ja, want ik mag er misschien dan nog niet zo lang wonen, we hebben de afgelopen 2 jaar toch al flink wat punten gescoord bij deze twee. Om te beginnen: oud en nieuw 2008-2009. Met een groepje hadden we besloten om de jaarwisseling bij vriendje nooit genoeg te vieren. Zoals dat gaat met oud en nieuw, togen we na twaalven allemaal naar buiten om vuurwerk af te steken en de buren een gelukkig Nieuwjaar te wensen. Nou, dat hadden Guus en Truus nog nooit meegemaakt. Dat jongelui, zo zonder enige moeite, naar hen toekwamen en hen de beste wensen te wensen. En dat in deze tijd! Ze konden er maar niet over uit, zo mooi vonden ze dat.
Omdat een goede buur echter niet op één nieuwjaarswens kan teren (hoewel ze het er nu nog steeds over hebben!), hebben we ook dit jaar ons best gedaan om bij Guus en Truus in the picture te blijven. Zo heeft vriendje met alle sneeuw de stoep geveegd, hebben we ze een kerstkaartje gestuurd (waarna we er ook een terugkregen) en heb ik het grote offer gemaakt om bij ze op de koffie te komen. Nou, dan heb je flinke bonuspunten te pakken hoor! Te midden van de hitte van de opgestookte kachel (‘het is hier nooit kouder dan 25 graden’), de rook van de sjekkies en de geur van gehaktballen heb ik daar anderhalf uur gezeten en alle verhalen van de twee aangehoord. Nouja, van Truus dan. Paps (zo noemt Truus Guus) kijkt namelijk vooral tv en gooit er af en toe nog eens een houtblok op. En terwijl de boel nog eens flink opgestookt wordt, steekt Truus nog een sjekkie op en raakt inmiddels aardig op dreef daar op haar praatstoel. Haar favo onderwerp: Oostenrijk. Want dat was toch wel zo’n machtig mooi land! Twee keer had ze er inmiddels mogen zijn en wat was het mooi. Met al die bergen, die koeien en natuurlijk de tiroler zangers. Ge-wel-dig! Ik heb alle foto’s mogen zien, het tiroler knuffelbeertje mogen horen jodelen en stapte uiteindelijk als een doorgerookte zweetworst de deur weer uit. Wat een heerlijke mensen!


Maar voordat iedereen nu denkt dat ik een hekel heb aan mijn buren en mij gaat vertellen dat ik dan maar beter vrijstaand kan gaan wonen. Eerlijk waar…niets dan goeds over mijn buren! Ook al is het soms luidruchtig en kunnen we er soms om lachen. Ik ben vooral erg blij dat ik ze heb. Want, zoals het cliché al zegt...beter een goede buur dan een verre vriend.

vrijdag 7 januari 2011

Ook zo genoeg van 'goede voornemens'?

2011. Met een klokslag was het daar. Een nieuw jaar. En dat betekent voor veel mensen niet alleen de overgang naar een volgend kalenderjaar of het aanschaffen van een verse agenda, maar ook: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Terwijl de oliebollen en de uitgebreide kerstdiners nog niet verteerd zijn, zullen ze door de meeste mensen inmiddels alweer volop worden gemaakt. De welbekende 'goede voornemens'.

Tja, goede voornemens. Wat zal ik er eens over zeggen? Ben ik de enige die vind dat aan dit fenomeen niet echt een positieve lading kleeft? Altijd als ik mensen hoor zeggen 'Mijn goede voornemen voor dit jaar is...', dan heb ik vrijwel meteen de neiging om te denken 'daar zal vast niets van terecht komen'. Ik weet niet hoe het komt, maar het uitspreken van een goed voornemen klinkt vaak een beetje als 'ik neem me voor om het te doen, MAAR..'. Alsof het bij voorbaat al gedoemd is te mislukken. Vind je het gek dat er tegen het einde van het jaar talloze teleurgestelde mensen rondlopen omdat er niets van hun goede voornemens terecht is gekomen.


Zo fris aan het begin van 2011 bedacht ik me dan ook dat dit toch anders moet kunnen. Hoewel er een groeiende categorie mensen is (waaronder ik), die ieder jaar hard roepen niet aan goede voornemens te doen, zijn ook deze stiekemerds (ja, ook ik) aan het begin van januari stiekem bezig met wat ze het komende jaar zouden willen doen, bereiken of veranderen. Des te harder we ontkennen, des te meer zijn we er mee bezig. Want hoe je het ook wendt of keert, niemand ontkomt aan goede voornemens. Het probleem is echter dat ze vaak zo'n negatieve uitkomst hebben, dat we eigenlijk vanaf begin van af al geneigd zijn om ons er vanaf te keren.

Mijn idee is dan ook om voor dit jaar niet eens een lijstje met goede voornemens te maken, maar een lijstje met wensen en dromen. Daarvan is het immers lang niet zo erg als ze niet uitkomen of in vervulling gaan. Het zijn immers maar 'dromen' en 'wensen'. Maar...als ze wél uitkomen, dan is juist het dubbel feest! Want wat is nou mooier dan een droom die werkelijkheid wordt? Bovendien kan je een dromen en wensen-lijstje zo lang en ambitieus mogelijk maken als je zelf wilt. Daar waar je met goede voornemens vaak beperkt moet blijven, omdat de gestelde doelstellingen aan het einde van het jaar natuurlijk ook gehaald moeten zijn, maakt dit voor een dromen en wensen-lijst totaal niet uit. Niemand die je er op aan zal spreken als jij een droom niet in vervulling hebt laten gaan of een wens niet hebt laten uitkomen. Bij wensen en dromen hangt er minder vanaf en is er geen druk van 'oh, als me dit maar gaat lukken'.

Nog een reden om van goede voornemens om te schakelen naar dromen en wensen, is de nieuwe insteek. Daar waar de goede voornemens vooral de neiging hebben om vanuit het negatieve te starten ('ik ben te dik, dus ik moet dit jaar gaan afvallen'), gaat het er bij mijn lijst vooral om dat er op het positieve gefocust wordt. Geen 'ik wil dit verbeteren of dat veranderen', maar juist uitgaan van: 'dit zou ik te gek vinden en als ik dat toch eens kan bereiken'. Kijk naar wat je graag ook nog graag eens zou willen, niet naar wat je nu nog tekort komt. We stellen al zoveel eisen aan onszelf tegenwoordig en we moeten al zoveel. Waarom zouden we dit aan het begin van het jaar niet eens heel even los laten en in plaats daarvan met een onbegrensde blik het nieuwe jaar inkijken? Niks geen restricties of haalbare doelstellingen. The sky is the limit!

Ik denk dat het de hit van 2011 (en '12, '13, '14...) kan worden om jaar op deze manier te beginnen. Én om het jaar op deze manier te eindigen. Aan dromen en wensen immers nooit een gebrek. En omdat niks moet, hoeft er ook niets af. Geen teleurgestelde gezichtjes in de decembermaand dus meer. Nouja, die garantie kan je natuurlijk nooit geven. Maar zeg nou zelf: beter nog een droom die nog verwezenlijkt moet worden, dan een goed voornemen dat niet behaald is.

Ik wens jullie voor het komende jaar dan ook veel dromen en wensen toe. Laat het een mooi jaar worden en dat de lijstjes maar onbegrensd, onbezonnen en ongelimiteerd mogen zijn! En voor degenen die na al die jaren van goede voornemens niet weten hoe dit zou moeten. Bij deze trap ik af met mijn dromenlijst voor 2011:

Dromenlijst 2011 - Meisje Nooit Genoeg
- Een mooie reis maken
- De marathon van Amsterdam rennen
- Een gedichtenbundel voor kinderen schrijven
- Een column voor een (lokale) krant of tijdschrift schrijven
- Een super thuiskok worden
- Heel veel feestjes en gezellige kroeg-avonden meemaken
- Het theaterbeest in mij loslaten
- Altijd vrolijk en positief zijn
- Leren salsadansen
- Mezelf blijven ontwikkelen binnen mijn werk