Zo werd ik een tijdje geleden terug wakker met een pijnlijk gevoel bij mijn kleine teen. Ik had al een paar dagen het gevoel dat mijn schoenen een beetje aan het knellen waren, maar had hier verder geen aandacht aan geschonken. Dit keer kon ik het gevoel echter niet meer negeren (je bloed voelen kloppen op zo'n klein oppervlak is geen aanrader kan ik je zeggen!), dus besloot toch maar eens een nadere inspectie uit te voeren. Wat bleek...Waar eerst nog altijd een lief schattig klein teentje als hekkensluiter mijn linkervoet sierde, zat nu ineens een dik rood monstertje, dat meer weg had van een klein worstje dan van een kleine teen. Mmm..dat kan niet helemaal goed zijn!
Maar ach, zo nuchter als ik ben, dacht ik...zal vast wel een kleine ontsteking zijn. Beetje poedelen in een sodabadje en het is zo weer over. Dat inmiddels ook de ringteen aan mijn rechtervoet dezelfde proporties begon aan te nemen, dat probeerde ik gewoon te negeren. Net zoals het feit dat de knellende pijn overdag 's nachts vooral uitmondde in erge jeuk. Gewoon een infectie, gaat vanzelf wel weer over!
Nadat ik inmiddels al meer dan anderhalve week met - wat ik dacht - een tweetal ontstoken tenen rond te hebben gelopen, besloot ik onder lichte dwang van vriend en moeders ('Het is niet normaal dat je daar nu al zo lang mee loopt. Zon ontsteking moet je niet te licht nemen!') toch maar eens een bezoekje aan de dokter te brengen. Niet dat ik het zelf nou direct zo nodig vond (ze ziet me aankomen met mijn teen!), maar toegegeven, een beetje irritant was het wel.
Eenmaal aangekomen bij de dokter, mocht ik - zoals dat bij dokters gaat - plaatsnemen in een ongemakkelijke stoel en vertellen 'wat eraan scheelde'. Ik legde het verhaal van mijn kleine monsterteentjes uit en nog niet eens uitgesproken, vroeg mevrouw de dokter al aan mij: 'Heb je misschien last van wintertenen?' -'Ehh..pardon?' 'Wintertenen', antwoordde de dokter. -'Nou, ik heb inderdaad wel eens last van koude voeten', antwoordde ik, 'maarreh..wintertenen?'. Is dat überhaupt wel een aandoening? Het klonk mij namelijk nogal belachelijk en ongeloofwaardig in de oren.
Eenmaal op de behandeltafel, ontdaan van schoenen en sokken, werd de diagnose al snel bevestigd. Typisch gevalletje van wintertenen, was de conclusie. Nou, daar was ik mooi klaar mee. En nu? Wat doe ik hiertegen? Heeft u misschien ook een zalfje ofzo? Nee, zalfjes of andere medicijnen bestonden er niet. 'Goed warm houden en wachten tot het voorjaar wordt', luidde het advies.
En zo stond ik vijf minuten later weer buiten. Een vermeende ontsteking armer, maar een stel sullige wintertenen rijker. Win-ter-te-nen. Hoe meer ik erover nadacht, des te meer ik het vond klinken als een of andere 'middeleeuwse' ziekte. De opmerking 'Hebben niet alleen óude mensen dat?' van mijn moeder droeg hier nog een extra steentje aan bij (en bedankt mam!). Van een hippe jonge meid, werd ik ineens getransformeerd in een bejaarde oma, met dikke worstentenen, gehuld in schoenen met brede, ronde neuzen. So far voor mijn imago!
Gelukkig wordt een nadeel vaak wel vergezeld door een voordeel, en hebben zelfs wintertenen zo hun positieve kanten. Zo kan ik nu ongestoord iedere avond mijn koude pootjes tegen de warme exemplaren van vriendje aandrukken ('De dokter zei dat ik ze goed warm moest houden!') en heb ik een goede reden om komende winter een warm oord uit te kiezen om te kunnen overwinteren.
Kijk, dat geeft al een heel ander beeld. Misschien vind ik het eigenlijk best wel 'cool' die wintertenen van mij!
Wintertenen??? Een goede reden om naar een tropisch eiland te verhuizen.
BeantwoordenVerwijderen