Ware Starlet power

'Rijd je nou nog steeds in die Starlet?!'

De meeste mensen zullen hem wel kennen: de nieuwe commercial van Toyota ('Een Toyota rijder krijg je niet zomaar uit zijn auto'). Daar waar ik normaal gesproken zeer weinig met auto's heb en al helemaal met de reclames die ze ervoor maken, moest ik bij deze commercial naast een dikke glimlach toch ook bijna een traantje wegpinken. De reden voor deze plotselinge uiting van emotie? Die kleine witte oude Starlet die in dit filmpje de hoofdrol speelt.

Nu is het niet zo dat ik persé een zwak voor kleine witte auto's heb. Maar het feit wil, dat ook wij tot nog niet zo heel lang geleden (lees: een week of 4) de trotse bezitters waren van een nagenoeg identiek wit bakkie. 

Onze Starlet. Klein. Wit. Bouwjaar 1985 (sinds dit jaar een echte oldtimer dus!). Én een automaat (voor een licht rij fobisch persoon als ik een uitkomst).

Bijna drie jaar geleden werd hij gekocht. Nadat de luxe Seat bij verandering van baan ingeleverd moest worden, was het zoeken naar een handig bakkie, dat niet te duur was, maar voldoende reed om onze boodschappen te doen en af en toe een tripje mee te maken. Het werd een Toyota Starlet en het was liefde op het eerste gezicht. Dat guitige koppie, het pruttelende geluid. De Starlet en wij waren meteen meteen verbonden met elkaar.

Hoewel hij oud was en al aardig wat kilometers op de teller had staan, leek dit hem niet te deren. Met vrolijk gepruttel bracht hij ons telkens weer waar we moesten zijn. Van de supermarkt naar Nijmegen en van Maastricht tot Amsterdam. Regelmatig wist hij ons te verbazen door met een razende snelheid andere auto's op hun neus te laten kijken op de snelweg.

Maar het was niet altijd rozengeur en manenschijn. Wanneer het koud werd in de winter en vocht en sneeuw ons land teisterden, had ook de Starlet tijdelijk de behoefte aan een winterslaap. Nadat we hem vaak eerst ook aan de binnenkant moesten krabben, kwam hij bij winterse temperaturen maar flauwtjes op gang en werd het vaak een tripje met horten en stoten, waarbij de anders zo geliefde snelweg nu met een grote bocht werd ontweken. Maar net als je dacht: nu heeft deze oude jongen het wel begeven, kwam er ineens weer een stoot levensenergie tevoorschijn en reed hij weer als nooit tevoren. Het zal menigeen dan ook verbaasd hebben dat deze roestige doordouwer anderhalf jaar geleden zelfs een 4weken lange trip door Frankrijk, Spanje en Portugal heeft weten te volbrengen. Dat is ware Starlet power!

De mooie momenten zijn talloos en teveel om hier te benoemen. En hoewel we hadden gehoopt nog zeker een half jaar kleine en grote avonturen met ons witte brikkie te kunnen maken, is aan dit alles onlangs een toch wel plotseling eind gekomen. Het was pruttel pruttel pruttel *POEF*! Heel veel rook en toen was het gedaan. De Starlet was naar de autohemel vertrokken.

Nooit meer gepruttel, nooit meer het gevoel op te stijgen als je het gaspedaal flink intrapt, nooit meer cruisen met radio Maria op de achtergrond (zoals een echte bejaarde betaamt, hadden we in de auto alleen de beschikking over een AM radio). Het zal niet meer gebeuren.

Maar de herinnering blijft. En wat voor waardiger eerbetoon kan je hebben door enerzijds jonge scholieren te helpen door je 'lichaam' aan de wetenschap te schenken (hij is nu een klus auto op een plaatselijke middelbare school) en daarnaast ook nog eens de hoofdrol te spelen in de nieuwe reclame van je maker! Mooier kan je het als 'overleden' auto niet krijgen lijkt me.

Vol trots heb ik dan ook een berichtje bij Toyota achter gelaten om ze te bedanken voor dit postuum eerbetoon ( en - om eerlijk te zijn - in de hoop dat ze één van die ingeruilde Starlets misschien aan ons wilden doneren). Die auto hebben we helaas niet gekregen. Maar misschien is dat maar goed ook. Geen Starlet of andere Toyota kan tippen aan hoe die van ons was.

So we save the memories en gaan verder met ons leven. En wie weet - straks, als de ergste rouw geweest is -  vinden we wellicht wel weer een nieuwe liefde. Vriendje heeft er al één op het oog. Ik houd het echter bij een ander klein power wagentje: De Fiat 600 multipla. Maar wat het ook wordt of waar we ook voor gaan. Oude liefde roest niet en de Toyota Starlet blijft eeuwig in ons hart.

Lang leve de bruiloft!

Beste Edwin L. en Nancy vd W.,

Hoewel ik mijzelf had voorgenomen dat ik met mijn vorige blog over trouwen en kinderen krijgen wel genoeg had gezegd over bruiloften, kan ik er door een aantal verhalen van jullie als kersvers getrouwden (overigens niet met elkaar - laat ik daar duidelijk over zijn!) niet omheen om alsnog een klein vervolg op dit onderwerp te schrijven. Wie had immers ooit gedacht dat bruiloftsverhalen zo hilarisch konden zijn?

Laat ik al eerst een paar tips meegeven voor de stellen die dit jaar nog gáán trouwen. Als inmiddels 'bruiloftsexpert' heb ik mijn ogen en oren goed opengehouden tijdens de verschillende trouwerijen, waarbij verschillende elementen steeds terugkeerden. Dus, wil je een hippe bruiloft anno 2011? Vergeet dan vooral de volgende ingrediënten tijdens de dag te verwerken:

- Een kleurthema, waarbij de mannelijke daggasten allemaal eenzelfde stropdas krijgen en een aantal gasten ondanks alle moeite de plank alsnog volledig misslaan ('Was het nou paars of lila? Of toch meer roze? Weet je wat, ik trek gewoon zwart aan. Lekker makkelijk.')
- Bellenblaas: voor een 'originele' variant op het strooien van rijst.
- Puntzakjes friet. Wat anders serveer je hongerige gasten na een lange feestavond?
- En natuurlijk laat je al je gasten een mooi A4tje in elkaar knutselen, die in een map samengebundeld aan jullie overhandigd worden.

Verder draait het bij het organiseren van een geslaagde bruiloft natuurlijk om de perfecte voorbereidingen. Of dit nu de pen bij het gastenboek is, of lampen in de receptiehal; alles moet van tevoren goed afgestemd zijn. Immers, met een bic-pen of een beetje schemer valt het hele feest natuurlijk compleet in duigen.

Ook moet je als bruid en bruidegom natuurlijk op zijn mooist voor de dag komen. Dat de brides to be hierbij meestal een schoonheidsspecialist bezoeken is de meeste mensen niet vreemd, maar een bruidegom die al bellend over bloemen zijn nagels laat veilen bij de manicure ('mijn aanstaande vond niet dat ik met scheve nagels die ring mocht omschuiven')?! Dat vond zelfs het manicuremeisje een beetje gay.

Maar goed, waar je veel tijd (en geld!) in hebt gestoken, wil je natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan of in het niets laten verdwijnen. Daarom neem je naast een professionele fotograaf voor overdag ook een videograaf in de hand én een extra fotograaf voor 's avonds bij het feest. Waarom immers één fotoboek maken, als je ook drie fotoboeken en een DVD in je bezit kan hebben?

En je bruidsboeket gooi je natuurlijk niet weg, maar hang je ergens in huis te drogen. Hoewel, niet weggooien? Je bruidsboeket naar smachtende gegadigden werpen is natuurlijk wel een erg leuke traditie. Maar gelukkig is ook daar iets op te vinden. Geen zin om je dure bruidsboeket in verkeerde handen te laten vallen? Dan laat je toch gewoon een 'werp-boeket' maken! Ja, u hoort het goed: een 'werp-boeket': een goedkope versie van het echte boeket, waarmee toekomstige bruidjes blij gemaakt kunnen worden, zonder dat u zelf afstand hoeft te doen van uw eigen bloemekes. Ik zeg: een gat in de markt voor bloemverkopers!

Echt, ik kan niet uitgepraat raken over dit onderwerp. Voordat ik echter teveel de uitstraling krijg van anti-bruid of bruilooftshater. Geloof me, ik heb genoten van deze dagen en hoewel ik het zelf absoluut anders zou aanpakken, ben ik mij er ook terdege van bewust dat ook ik in the heat van de moment meegesleurd zou kunnen worden in het hele bruiloftscircus en mijzelf ontpop als een ware bridezilla. Ook ik ben immers niet weg van een goed feestje.
Echter, tot het zover is, houd ik mij er nog even verre van en zet ik voorlopig in op de ingrediënten kleinschalig, geen ringen, zelfgemaakte taart en cowboylaarsjes. 

Dus lieve Edwin en lieve Nancy, dank voor al jullie openhartige verhalen en inspiratie. Ik hoop dat jullie een geweldige dag hebben gehad (maar daar hoef ik mij volgens mij geen zorgen over te maken!). Geniet van de wittebroodsweken en ik zou zeggen: pak me gerust terug als de tijd daar is en ik vol regelstress zit over de kleur van de puntzakjes voor bij de friet. Maar laat die tijd voorlopig nog maar even 'daar' blijven!

Over stoute schoenen en ludieke sollicitaties

Omdat ik na de zomervakantie (ja, ik heb schoolvakanties op mijn werk - wat een luxe!) wat minder dagen krijg toebedeeld, ben ik op dit moment druk op zoek naar een aanvullend baantje (wie nog wat weet voor 12-16 per week, let me know!). Wie een paar maanden naar Nieuw Zeeland wil, zal immers ook de spaarrekening goed moeten blijven spekken! Hoewel ik er niet van uit ga dat ik voor zo tijdelijk echt een 'goede' baan kan vinden, ben ik voornamelijk aan het solliciteren op wat 'simpelere' baantjes. Niet in de laatste plaats omdat het mij ook wel lekker lijkt eens een keer wat anders te doen dan de hele dag achter de computer zitten.

Er was echter één functie waarvoor ik in dit geval een uitzondering wilde maken. Al sinds ik weer terug in Veenendaal woon, lijkt het me namelijk een uitdaging om voor de plaatselijke krant te schrijven. Ten eerste om te kijken of ik echt wat met mijn schrijfambities kan en wil doen, maar ook om meer mee te krijgen van de plaats waarin ik nu woon. Maarja, met een drukke fulltime baan en ook nog een sociaal leven te onderhouden, was het hier tot nu toe nog niet van gekomen. Ik had hier en daar wel een klein ideetje, maar wuifde dat ook weg onder het mom van 'ze zullen er vast toch niets mee doen'.

Tot afgelopen week. Met de banenzoektoch wilde het nog niet echt lukken en al denkend waar ik nu toch eens op zou solliciteren, kwam ineens weer die lokale krant terug in mijn hoofd. Na een beetje wikken en wegen (kan ik dit wel, schrijf ik wel goed genoeg etc.) besloot ik gewoon de stoute schoenen aan te trekken en een brief te sturen. Geen gewone brief natuurlijk, maar een brief in de vorm van een artikel (je wilt immers voor de krant schrijven of niet!) Zo gezegd, zo gedaan. Het artikel is geschreven, de mail is verstuurd. Nu is het afwachten. Op een afwijzing of toch...? We zullen zien. Ik zeg altijd: wie niet waagt, die niet wint. En ach, anders kan ik nog altijd krantenbezorger worden.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

'Wie niet waagt, die niet wint'

VEENENDAAL – Een journalistieke opleiding heeft ze niet. Wél de drive om te leren en het lef om de sprong te wagen. Schrijven is wat ze wil en waarom zou ze deze droom niet nastreven? ‘Ik heb altijd geleerd om de uitdaging aan te gaan en niet bang te zijn om nieuwe kansen te grijpen.’ En ook al pakt niet altijd alles uit zoals je het wilt: ‘Nee heb je, ja kun je krijgen.’

Tot voor kort had ze er nooit zo bij stil gestaan. Schrijven vond ze altijd wel leuk en voor opstellen schrijven draaide ze haar hand nooit om. Maar waarom ineens de ambitie om echt wat met dat schrijftalent te gaan doen? Meisje Nooit Genoeg weet het zelf ook niet zo goed. ‘Zoals veel mensen van mijn leeftijd op een gegeven moment hebben, kwam ik vorig jaar op een punt dat ik dacht: wat vind ik nou eigenlijk echt leuk? Wat geeft mij energie, waar word ik vrolijk van? Toevalligerwijs kwam net op dat punt een literaire prijsvraag langs, waar ik impulsief besloot aan mee te doen. Gewonnen heb ik niet, maar het plezier dat ik daaruit haalde was zo groot, dat ik dacht: waarom niet eens kijken of ik hier wat meer mee kan doen?

’En zo solliciteerde Meisje Nooit Genoeg  bij een lokale omroep in Nijmegen (waar ze op dat moment woonde en cultuurwetenschappen studeerde) en startte ze online haar eigen blog. ‘Ik vond het in het begin beste eng om mijn zelfgeschreven stukken zo open en bloot aan iedereen te tonen, maar besefte ook dat dit de enige manier was om uit te vinden wat andere mensen van mijn schrijfsels vonden.’

Gelukkig bleken de reacties al snel positief en kwam ze er ondertussen als redacteur bij de Nijmeegse omroep ook achter hoe leuk het kan zijn om het nieuws uit je eigen omgeving te verslaan. ‘Voorheen kwam ik in Nijmegen nooit verder dan de universiteit, de supermarkt of de stad. Als redacteur en verslaggever kwam ik echter ineens overal en kwam ik in aanraking met mensen en nieuwtjes waar ik anders nooit weet van had gehad. Ik deed verslag op de meest gekke plekken en leerde werkelijk een andere kant van mijn woonplaats kennen.’

Het is dan ook door deze ervaring dat Meisje Nooit Genoeg  onlangs heeft besloten om ook in haar huidige woonplaats Veenendaal een bijdrage te willen leveren aan het lokale nieuws. ‘Nu ik na mijn studie vanwege werk weer in Veenendaal ben komen wonen (tijdens haar middelbare schooltijd woonde Sanne ook al in Veenendaal – red.), lijkt het mij een geweldige kans om mijn schrijfambities te koppelen aan mijn wens en nieuwsgierigheid om meer te weten te komen over de plek waar ik woon.’ Vandaar dat ze haar stoute schoenen aantrok en een open sollicitatie stuurde naar de Veenendaalse Krant.

Of ze aangenomen wordt, weet ze niet: ‘Ik ben mij ervan bewust dat veel mensen goed kunnen schrijven. Bovendien heb ik geen journalistieke opleiding afgerond of een dik portfolio aan artikelen om te laten zien. Het zou dus zomaar kunnen dat ze denken: voor jou tien anderen.’

Wat Meisje Nooit Genoeg  volgens haarzelf wél heeft, is een stevige portie ambitie en flinke dosis doorzettingsvermogen. Bovendien denkt ze dat een jong fris iemand ook een waardevolle aanvulling kan zijn op de krant zoals die nu is. Niet dat er nu iets mis is, maar ruimte voor nieuwe inbreng moet er altijd zijn. En van die nieuwe ideeën heeft ze er zelf genoeg. Zo lijkt een wekelijkse column over haar leven en bevindingen als jonge Veenendaalse haar wel wat, of een rubriek genaamd ‘Nieuwsgierig Aagje’ waarin markante personen worden geïnterviewd en een kijkje wordt genomen op plekken waar je normaal gesproken zo langs fietst.

‘Maar gewoon een plekje op de redactie zal ik ook zeker niet afslaan’, aldus het ideeën spuiende Meisje Nooit Genoeg . ‘Ik heb nog veel te leren op het gebied van interviewen en het schrijven van artikelen, dus wat dat betreft ben ik al heel blij met iedere kans die ik krijg.’ Of ze die kans zal krijgen?: ‘De tijd zal het leren. Ik wil in ieder geval tegen mijzelf kunnen zeggen dat ik het wel gewoon heb geprobeerd en geen spijt krijgen van de dingen die ik níet heb gedaan. Want zoals het bekende spreekwoord luidt: Wie niet waagt, die niet wint.’

Meisje Nooit Genoeg, 9 juni 2011

Het leven is te mooi

Het leven is te mooi
om bij de pakken neer te zitten
om niet te genieten van de kleine dingen
die iedere dag om je heen te vinden zijn
als je er maar oog voor hebt

Het leven is te mooi
om er niet alles uit te halen
misschien niet om tot de bodem te gaan
maar wel om in ieder geval het gevoel te hebben
dat je met een voldaan en verzadigd gevoel neer kunt ploffen

Het leven is te mooi
om de lelijkheid te omhelzen
door met grijs alle kleuren te laten verbleken
en de wolken voor de zon te laten gaan
terwijl die net zo lekker scheen

Het leven is te mooi
om ook maar één dag te verliezen
van de korte tijd die we hebben
zonder dat we weten
wat hierna nog op ons wacht

Het leven is te mooi
wat meer kan ik nog zeggen
het leven is te mooi
te mooi om waar te zijn

En ineens besef je: ik word volwassen..

Samenwonen, trouwen, baby's krijgen.

Daar waar ik tot voor kort altijd dacht dat bovenstaande zaken nog héél veer van mij af stonden en vooral behoorden tot het leiden van een 'volwassen' leven, begin ik om mij heen langzaam te merken dat deze fase ineens al veel dichterbij is dan gedacht. Twee getrouwd, twee verloofd, ééntje zwanger en een hele rits - mijzelf inbegrepen - samenwonend. Was ik een half jaar geleden nog in de veronderstelling dat we allen voor eeuwig jong en onbezonnen zouden blijven, besef ik me ineens dat ook wij volwassen worden (al dan niet zijn) en de dingen gaan doen zoals dat 'hoort te gaan'. En dan komt inderdaad de onvermijdelijke vraag...who's next?

Nou weet ik één ding zeker. Baby's die gaan er voorlopig nog absoluut niet komen. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik er tegenwoordig ietsiepietsie (ik zeg: IETSIEPIETSIE) milder tegenover sta dan dat ik ooit heb gedaan, zou ik echt een hele grote paniekaanval krijgen als ik nu ineens zwanger zou blijken. Nooit heb ik nachtmerries, behalve dan wanneer ik droom dat ik zwanger ben (dan wel van één kind, dan wel van een drieling. Alle variaties zijn in deze terugkerende droom al voorgekomen, met als enige overeenkomst mijn totale paniek over datgene dat groeit in mijn buik en daar niet hoort te zitten). Niet dat ik een hekel heb aan kinderen, maar ze zelf krijgen? Daar moet ik toch echt nog even niet aan denken. Alleen al het vasthouden van zo'n baby met dat tere hoofdje dat je niet zomaar mag laten bungelen. Nog niet eens gesproken over poepluiers, peuterpubertijd en het feit dat er na 'aanschaf' niet zomaar meer geruild of geretourneerd mag worden. Nee, de maandelijkse ongemakken die je als vrouw hebt zijn geen pretje, maar ik zie het eerlijk gezegd toch ook als een een klein feestje, waarbij ik met een blijde glimlach op mijn gezicht aan vriendje kan vermelden dat er nog vriendje junior aan zit te komen.

Wat samenwonen betreft kan ik erg kort zijn. Hoewel ik tot twee jaar geleden had gedacht dat dit voorlopig nog niet zou gebeuren, maak ik alweer sinds een half jaar deel uit van een tweepersoons huishouden. En ik moet zeggen: dit bevalt me toch wel erg goed. Ik vond 'samenwonen' altijd zo oud en volwassen klinken, maar eigenlijk is het niet meer dan met twee personen samen in één huis wonen (duh!). Het is verkering, maar dan zonder gesleep van spullen. Het is een relatie, maar dan zonder rotte groenten in je koelkast (omdat je die een week lang op je studentenkamer hebt laten liggen). Natuurlijk kleven er ook minder leuke kanten aan (niet altijd ruimte voor jezelf, niet altijd zelf bepalen wat je eet, elkaar ook zien op slechtere momenten), maar die wegen niet op tegen de gezelligheid die dit alles met zich meebrengt. Zolang je elkaar vrij laat en het samenwonen niet interpreteert als 'alles samen doen', is het iets wat rustig voort kan vloeien uit en samen kan gaan met het jonge leventje dat je tot nu toe altijd hebt geleid.

Maar goed, wie samenwoont krijgt op een gegeven moment toch de onvermijdelijke vraag: 'En, wanneer gaan jullie trouwen?' Nou, lieve mensen, voorlopig nog even niet. En als het dan toch uiteindelijk gebeurt, dan alsjeblieft geen bruiloft met alles erop en eraan. Iedereen moet natuurlijk zelf weten hoe die trouwt en hoe 'de mooiste dag van zijn/haar leven' eruit moet komen te zien, maar voor mij geen witte prinsessenjurk, grote flitse trouwwagen, een stapelshoge bruidstaart (die door al het glazuur en marsepein niet te eten is) of stress over welke pen bij het gastenboek moet komen te liggen. Als ik soms hoor hoeveel geld er aan één zo'n trouwdag wordt uitgegeven...daar ga ik eerlijk gezegd veel liever héél lang van op huwelijksreis. Nee, trouwen lijkt me leuk, maar dan vooral om het feest, de gezelligheid en de cowboylaarzen die ik die dag dan zal dragen.

Wat er echter ook gebeurt: of ik nu wel of niet trouw, wel of geen kinderen krijg, wel of geen huis koop. Het belangrijkst vind ik om vooral zoveel mogelijk te blijven doen waar ik zelf zin in heb en waar ik mij fijn bij voel. De één trouwt, de ander gaat op reis. De één maakt carrière, de ander besteed liever wat meer tijd aan de kids. Niks is goed of fout. Zolang je maar niets doet omdat het moet of omdat het nou eenmaal zo hoort. Volwassen worden we allemaal - daar kan je niet omheen -,  maar het is maar net wat je er zelf van maakt. En zolang je naast je volwassenheid ook het kind in je blijft dragen, zal iedere nieuwe levensfase spelenderwijs je leven komen verrijken.