maandag 18 juli 2011

Rust, reinheid en (heel veel) kilometers

De Vierdaagse. Je loopt hem één maal en je bent verslaafd of je loopt hem eens maar nooit weer.
Nog een nachtje slapen en dan zal ik het weten. Dan start ik namelijk aan wat waarschijnlijk mijn zwaarste 4 dagen tot nu toe zullen worden. Vier maal 40 kilometer. Het polsbandje om mijn arm is het bewijs dat het nu echt gaat gebeuren. Hoe zal het zijn? Nat, dat sowieso. Maar gaat het soepel, zal ik blaren krijgen, hoe is de sfeer, ga ik het halen? Allemaal vragen die op dit moment door mijn hoofd spoken.

Even kort denk ik terug aan drie jaar geleden. Toen ik ongetraind besloot om op mijn gympen een dag mee te lopen. Ik zie nog zo voor me hoe er bij de sluizen van Weurt geen einde aan de wandeling leek te komen en hoe mijn kleine tenen zich hadden vervormd tot kleine blarenbommen die later mijn teennagels van zich af zouden werpen.
Maar ik herinner me ook de sfeer, de mensen, het enthousiasme en dat speciale 'Vierdaagse gevoel' dat volgens vele wandelaars niet te omschrijven is. Het is dit gevoel dat de pijn snel deed vergeten en wat ervoor heeft gezorgd dat ik morgenochtend om 6:15 aan de start sta in Nijmegen. Klaar om 4 dagen te lopen, af te zien, maar vooral ook veel te genieten.

En omdat er tegenwoordig niets populairder is dan real life stories en een goed portie leedvermaak, gun ik jullie bij deze een kijkje in het leven van een 'eerstejaars' Vierdaagse loper. Wordt het genieten of afzien, lachen of huilen? Ik weet het niet, maar zeg: houd dit blog de komende 4 dagen goed in de gaten. Dan komen we er vanzelf achter wat het wordt: de dood of de gladiolen.

-----------------------------------------------------------------------------------

Dag 1: De dag van Elst
De weersvoorspellingen zagen er niet rooskleurig uit. Op alle sites die ik de afgelopen week in de gaten hield, kwam steeds hetzelfde beeld naar voren: donkere wolkjes, met daaruit vele druppels regen. Van een aantal kanten werd me al sterkte gewenst met mijn voorgenomen 'regenvierdaagse'. En hoewel ik mij groot hield met de woorden "Ach, liever wat regen dan iedere dag met meer dan 30 graden lopen", moet ik eerlijk toegeven dat ook ik niet heel erg uitzag naar 4 dagen stromende regen.
Maar hé, in Nederland weet je het maar nooit. Dus was ik - als inmiddels verstandige wandelaar - op alles voorbereid. Regenjas, 3 weggooi poncho's, een extra shirtje, maar ook mijn zonnebril en zonnebrand werden ingepakt. En wat ben ik daar blij mee geweest!

Laten we beginnen dat het vroeg was vanochtend. Erg vroeg. Aangezien ik al om 5:15 opgepikt zou worden (en dan hadden we nog de 'late' start - kun je nagaan!), was ik zo slim geweest om 's ochtends al het een en ander klaar te leggen. Toen de wekker dus op een zeer onchristelijke tijd af ging, was het slechts een kwestie van plens water in mijn gezicht, aankleden, brood smeren en gaan met die banaan.
Zo gezegd, zo gedaan en om 6:45 gingen we van start. Uitgezwaaid door dronken studenten zette ik mijn eerste stappen van officieel mijn eerste Vierdaagse. Nee, een brok in mijn keel had ik niet, maar het was wel een bijzondere ervaring. Met zijn allen op pad, duizenden wandelaars met één doel: op dag 4 die Via Gladiola bereiken.

Maar zo ver waren we nog niet. Hoewel de studenten in de stad al luidkeels "we zijn er bijna, we zijn er bijna"  zongen, wist ik dat we op zijn minst nog 159,5 km te gaan hadden (verdeeld over 4 dagen gelukkig, dat wel). Of beter gezegd: dat we nog 159,5 km móchten lopen. Want hoe geweldig is het om te zien dat om 8:00 's ochtends al hele straten versierd zijn, de muziek uit de boxen knalt en je van alle kanten wordt toegezwaaid en aangemoedigd. Nee, over de sfeer tijdens de Vierdaagse is niets teveel gezegd.
En dan heb ik het nog niet eens over het weer. Alle regenvoorspellingen ten spijt, had ik het om 9:00 gewoon al echt warm. De zonnebril was een uur eerder al uit de tas gehaald en met nog geen wolkje aan de lucht te zien, leek het mij verstandig om toch ook maar wat zonnebrand op te smeren. Het ene na het andere laagje kleding kon uit en mensen langs de kant uitgerust met paraplu's gebruikten deze inmiddels gewoon als parasol.

Ja, de sfeer zat er goed in en ook met de benen ging het lekker. Wat een beetje training en een goed paar wandelschoenen al niet met je kunnen doen! Door schade en schande wordt men wijs zullen we maar zeggen. Ik liep in ieder geval lekker en eigenlijk het enige waar ik 'last' van had, was dat het soms wel erg druk was op de route, waardoor je niet altijd lekker in je eigen tempo door kon lopen. Maar goed, als dat het enige is. Het ene beentje werd dus vlot voor het andere beentje gezet en met één maal een rustpauze van 15 minuten, kwam Nijmegen eigenlijk alweer vrij snel in het zicht. Voor we het wisten was de finish voor de eerste dag alweer bereikt en konden we - toch wel een klein beetje  - moe maar voldaan met de beentjes omhoog op het terras.

Helaas, geen spannende cliffhanger, smeuïge verhalen of zinderende blaren om aan jullie mede te delen. Maar bezint eer gij begint. We hebben langs de route nog iemand gereanimeerd zien worden en een man door onoplettendheid erg hard zien vallen. Een ongeluk zit in een klein hoekje en een goede voorbereiding en gezond verstand zijn dus een vereiste. Ook als dit betekent dat je met voorspellingen van stromende regen je tas vol moet pakken met zonnebrand en zonnekleppen.
Ik heb in ieder geval genoten van de eerste dag. Met een rood verbrand neusje en wat spierpijn in de benen ga ik dus nog even met de voetjes hoog. Laat die volgende 40km maar komen!

------------------------------------------------------------------------------------

Dag 2: De dag van Wijchen
Het is 4:15 en mijn wekker gaat. Na dag 1 met goed resultaat te hebben overleefd, is het vandaag tijd voor de volgende 40 kilometer.
Dag 2: De dag van Wijchen, ook wel bekend als Roze Woensdag, maar voor mij vooral een dag met (pijnlijke) herinneringen en het beleven van een déja vu.

Ik heb het wellicht nog niet verteld, maar de Vierdaagse loop ik niet alleen. Natuurlijk zijn er bijna 40.000 wandelaars die mij vergezellen, maar bovenal loop ik gezellig samen met mijn moeder. Samen hebben we de afgelopen maanden getraind en trekken we deze week iedere ochtend onze wandelschoenen aan om iedere dag een stapje dichter bij die grote bos gladiolen te komen.
Zo niet vriendin Nancy. Zij is namelijk uitgedaagd om - net als ik drie jaar geleden - vandaag een dagje mee te lopen voor de fun. Nouja, fun... Dat kun je als ongetrainde wandelaarster op je gympen de eerste 20 kilometer nog hard roepen. De eerste 4 uur zijn fun. Daarna kun je je waarschijnlijk niet meer herinneren wat hier ook alweer zo leuk aan was.

Onvoorbereid kun je Nancy in ieder geval niet noemen. Met mijn horrorverhalen duidelijk op haar netvlies en een paar kleine trainingswandelingetjes vooraf, wist ze een klein beetje waar ze aan begon. En voordat ik straks beschuldigt wordt dat ik andere mensen dwing om zichzelf ernstig te pijnigen, wil ik bij deze dus ook alvast graag vermelden dat het geheel eigen keus en vrije wil was dat Nancy zich vanochtend om 5:00 door ons liet ophalen.

Zoals gezegd: de eerste 20 kilometer zijn fun. Nadat we vrij vlot door de start heen waren (door Nancy ook wel 'entree' genoemd), ging we monter en goed geluimd op pad. Met genoeg te zien en genoeg te kletsen, vlogen de eerste paar uurtjes voorbij. We lachten om de mensen met 'swingende' heuptasjes, telden de mensen in roze kleding en vergaapten ons aan de aparte loopjes die we voorbij zagen komen ('zou die veel pijn hebben of loopt hij altijd zo?'). De voetjes deden hun werk en we vergaten af en toe zelfs dat we aan het wandelen waren.
Na een uurtje of 4 en een kleine plaspauze onderweg kwamen we nog fris en fruitig aan in Wijchen, waar het hele dorp op zijn kop stond en we overladen werden met applaus, publiek en muziek. Nog niet eens bekomen van al deze gezelligheid, stond net buiten het centrum nog een groepje op ons te wachten: De supportersclub van Nancy en vriendje nooit genoeg. Tijd om even te zitten en bij te komen van de eerste helft van deze dag. Nancy -zoals we haar kennen - kwebbelde en schaterde er lustig op los en was blij dat het tot nu toe allemaal nog zo erg meeviel. Ja, tot nu nog wel...

Eenmaal de boterham achter de kiezen en weer een klein uurtje op pad, werd het ineens een beetje stil bij onze grote spraakwaterval. Een voetje begon ongemakkelijk wat naar buiten te draaien en de gezonde blos op de wangen maakte plaats voor een wat bleke teint. Oh, oh, dacht ik. Nu gaat het beginnen. De pijn, de vermoeidheid, het besef dat 40 kilometer ver is. Erg ver.
Hoewel ik zelf nog steeds nergens last van had, wist ik wat ze doormaakte. Je kunt de eerste twintig kilometer namelijk nog wel zo gemakkelijk en zonder moeite lopen, het zijn die tweede 20 kilometers die het hem doen. Die je lichaam doen beseffen dat er spieren zijn die niet op dit soort afstanden zijn berekend. Tenminste, niet ongetraind en op een paar gympen (geloof me, ik had haar gewaarschuwd!).
Hoe dichter Nijmegen in zicht kwam, des meer ging het tempo stukje bij beetje omlaag en werden de korte rustpauzes opgevoerd. Niet zo vreemd als je je bedenkt dat er op dat moment weinig plekken meer in de onderkant van je lichaam zijn die je op dat moment níet voelt. Heupen, voeten, bovenbenen, alles doet zeer en het enige dat je dan nog wenst is binnen zijn, klaar, zitten en niet meer hoeven op te staan.

Maar wie A zegt moet B zeggen en hoe moe Nancy ook was, die eindstreep moest gehaald worden. Wat dat betreft is deze uitdaging dan ook een goede test om te kijken wie wel en wie niet over een portie doorzettingsvermogen bezit.
Bij deze wil ik dan ook officieel bevestigen dat het met het doorzettingsvermogen van Nancy wel goed zit. Want ook al zat ze er echt doorheen, ze heeft het wel gehaald. Met de kaken op elkaar en het ene voetje schuifelend voor de ander werd de eindstreep bereikt en mocht ze eindelijk écht gaan zitten en haar schoenen uittrekken. Spierpijn, twee blaren en moe - wat zeg ik - kapot! Maar wel een topprestatie én een vleugje van het Vierdaagsegevoel rijker. Want, hoewel ze er nu wellicht niet aan moet denken, één ding weet ze na vandaag zeker: volgend jaar gaat ze hem helemaal lopen. Met wat meer training en een paar wandelschoenen, dat wel.

-------------------------------------------------------------------------------------

Dag 3: De dag van Groesbeek
En zo zaten we alweer op dag drie. Nog 80 kilometer te gaan. Maar..er ook al 80 kilometer op hebben zitten. En hoewel ik me eigenlijk nog steeds erg goed en fit voel, begin ook ik te merken dat de vermoeidheid langzaam een beetje toe begint te slaan. Niet eens zozeer in mijn voeten en benen (hoewel ik zeker een ietwat stijf en stram uit mijn bedje stap 's ochtends), maar vooral ook mijn ogen, die na twee ochtenden ontwaken om 4:15 vanochtend best een iets langer dicht hadden willen blijven zitten. Maar misschien is dat ook mijn eigen schuld. Moet je maar netjes om 21:00 je bed inkruipen in plaats van om 22:30.
Maar, 's avonds een vrouw, 's ochtends een vrouw en hoewel de wekker vanochtend niet mijn grootste vriend was, stond ik met het besef van nog een wandeldag toch weer snel vrolijk en fluitend naast mijn bedje. Want ik moet zeggen: hoe lekker het ook is om na een lange wandeldag met de voetjes omhoog op de bank neer te ploffen, ik kan eigenlijk 's avonds al niet wachten om de volgende dag weer te mogen gaan. Is dat misschien wat ze bedoelen met de Vierdaagse koorts?

Vanochtend mochten we dus weer en ditmaal met opnieuw een 'verstekeling', maar dan van een geheel ander kaliber, namelijk: getraind en met een zeer ferme pas voorwaarts. Wie hem een beetje kent, weet wel wie ik bedoel. Het is mijn vader en als die eenmaal een beetje op stoom is, dan moet je flink de pas erin houden om meneer bij te houden, want hij kijkt niet op of om. Eigenlijk was het de bedoeling dat hij - zoals de afgelopen twee jaar - zelf mee zou lopen, maar omdat hij voor zijn werk in het buitenland zou zitten had hij zijn startbewijs weer ingeleverd. Tja, en toen kwam hij onverwachts een week eerder thuis. Dan maar een dagje 'illegaal' mee.

Dag 3. De dag van Groesbeek én die van de Zevenheuvelenweg. De buurvrouw had bij voorbaat al medelijden met me, maar ik zag het wel zonnig in. En zonnig was het! Wederom, tegen alle voorspellingen in, was het prachtig weer en konden de zonnebril en zonnebrand al snel uit de tas. Ook het publiek langs de kant was weer massaal op de been om ons langs de kant van de weg aan te moedigen met muziek, applaus, koek, water en snoep. Echt, zelfs als je helemaal niks bij je hebt qua eten hoef je langs de route niet te verhongeren. Je zult nog eerder misselijk worden van alle dropjes en spekjes die om de 5 meter door kleine kinderen worden uitgedeeld.

We gingen in ieder geval weer lekker en de eerste uren vlogen wederom voorbij. Maarja, pa was fit en wij hadden er al twee dagen opzitten en dat begon je op een gegeven moment toch wel te merken. De derde dag willen je voeten het toch wel een klein tikkeltje rustiger aan doen en net die ene pauze extra wél pakken. Gewoon, even tien minuten met de voeten omhoog en ordinair mensen kijken. Dat is immers toch waar het bij de Vierdaagse óók om draait. Maarja, maak dat mijn vader maar eens wijs. Een kleine smeekbede om een korte stop werd afgedaan met het bericht dat om de hoek gerust kon worden bij de vader van Nancy. Ja ja, 'om de hoek'. Nou, ik weet niet welke hoek mijn vader bedoelde, maar volgens mij was het een dode hoek - zo een die je niet kunt zien.
Een dik uur en een paar heuvels later mocht er uiteindelijk alsnog gerust worden en streken mams en ik opgelucht neer in het gras. Het was pas 13:45 en nog maar een klein uur tot het eindpunt, dus geen reden om ons te haasten. Waarom namelijk vroeg binnen zijn, als je je tot 17:00 mag afmelden en al die tijd kunt gebruiken om van de sfeer langs de route te genieten?

Hoe lekker we echter ook lagen, de pauze was uiteindelijk toch nog van vrij korte duur. Ondanks de prachtige dag die we tot nu toe hadden gehad, begon zich in de richting van Nijmegen namelijk langzaam een grote groep dreigende wolken te verzamelen. Mmm...misschien toch maar even doorlopen dus. Hup, schoenen aan en weer op de been.
Helaas, een kleine 3 km voor de finish bleek de bui toch sneller dan de benen en haalden we alsnog een nat pak. Maar ach, dat mocht de pret niet deren. De echte die hard Vierdaagse wandelaar haalt gewoon een poncho uit de tas en wandelt en danst gewoon door in de regen. Of zoals Guus Meeuwis door de speakers zong: 'Het dondert en het bliksemt en het regent meters bier...'

118 km down, 42 km to go. Met een piepkleine blaar op mijn rechter kleine teen en wat warmte uitslag op de voetjes zijn de sporen van de eerste drie dagen merkbaar. Maar we hebben er nog steeds zin in. Wat zeg ik: kom maar op met die laatste dag, ik kan de gladiolen al bijna ruiken!

-----------------------------------------------------------------------------

Dag 4: De dag van Cuijck
Ze zeggen wel eens: Time flies when you're having fun. Nou, dat geldt zeker voor de Vierdaagse. Zo kijk je er maandenlang naar uit en zo is het alweer bijna voorbij. De laatste wandeldag kwam sneller dan verwacht. Na de dag van Elst, de dag van Wijchen en de dag van Groesbeek, was het vandaag de beurt aan de dag van Cuijck. Niet alleen was dit de dag van het Noord Brabantse plaatsje, maar ook de dag van de intocht, de Via Gladiola én voor ons de langste wandeldag tot nu toe. Letterlijk (42,2 km) en figuurlijk (moeie voeten en benen)!

Ja, want dat is het verraderlijke aan de Vierdaagse: het duurt vier dagen. En wanneer je al drie dagen lang 's nachts bent opgestaan en de hele dag hebt gewandeld, dan begint je lichaam dat de vierde dag toch ook wel te merken. Met een beetje moeie oogjes stonden wij die laatste dag dan ook voor de start. Wetende dat het eindpunt en de gladiolen in zicht waren, maar dat er eerst ook nog een lange weg te gaan was.
Maar goed, eenmaal een beetje wakker en weer op pad, waren de gedachtes aan die lange weg al snel naar de achtergrond verdwenen en deden wat we moesten doen: niet denken maar lopen! En dat is ook het mooie aan de Vierdaagse. Hoe ver je ook moet lopen, het zijn de gezelligheid, de sfeer en de mensen die je er doorheen slepen en die de eerste uren steeds weer voorbij laten vliegen. Praatjes maken, mensen kijken. Je hoeft je tijdens deze vier dagen niet te vervelen.

Maarja, hoe gezellig het ook is. De vermoeidheid laat zich op een gegeven moment toch niet tegenhouden. Zolang ik door alle dorpen liep voelde ik me helemaal fris en fruitig, maar die lange wat saaiere stukken...ja, die had ik toch echt wel een beetje gezien. Dat lopen wist ik nu wel. Het kruisje lonkte en mijn voeten begonnen ook langzaam te verlangen naar een rustdagje.
Gelukkig was ik niet de enige. Als je om je heen keek leken de meeste mensen er nog erg monter bij te lopen, maar zodra je ze hoorde praten of hoorde telefoneren met iemand, bleek dat iedereen inmiddels wel ergens last van had: moeie voeten, pijnlijke spieren, blaren, blessures. Ook dat is de Vierdaagse.

Halverwege de eerste dag waren het echter niet mijn spieren die ik voelde, maar mijn blaas. Al dik uur terug moest ik eigenlijk naar de wc, maar met een afwezigheid van goede 'plasbosjes' en ellenlange rijen bij de stinkende dixies langs de weg, had ik tot nu toe steeds gedacht: ach, ik houd het nog wel even op. Totdat we eenmaal bij een pannenkoek restaurant aangekomen waren en de rij voor het toilet maar niet leek te slinken. Alle pijn leek vergeten en het enige waar ik nog aan kon denken was het legen van mijn blaas. Zo snel mogelijk!
Eenmaal helemaal leeg en opgelucht kon ik met een gerust hart neerploffen op een stoel en was het tijd voor wat krachtvoedsel: een dikke appelpannenkoek met stroop. Die zou ons de dag wel weer doorkrijgen! Met een lege blaas, een volle buik en herladen voeten gingen we dus weer op pad. Nog maar 25 km te gaan...

En toen kwamen we aan in Cuijck. De plek waar iedereen het steeds over had. Want als het ergens een feestje was om als wandelaar door te komen, dan was het wel in Cuijck! Nou, ik kan jullie vertellen: over dit plaatsje is absoluut niets teveel gezegd. Wat een feest, wat een sfeer! Hoe moe mijn benen inmiddels ook waren, bij dit feestgedruis was het moeilijk om niet mee te doen en een dansje te wagen. Hossend en springend gingen we er dus doorheen (waarbij ik nog bijna mijn telefoon en stempelkaart verloor!) en ik had weer energie voor tien!

Nouja...totdat ik Cuijck uitkwam dan en erachter kwam dat al dat dansen en springen wel goed was geweest voor mijn gemoedstoestand, maar niet voor mijn lichaam. Want waar kwam die stekende pijn in mijn linkerheup toch ineens vandaan? Zul je net zien: denk ik drie dagen lang fluitend en springend de Via Gladiola over te gaan, wordt het straks alsnog 15 km strompelen en kruipen naar de finish. Geveld door een dansje. Dat was niet hoe ik het me had voorgesteld.

Ja, en als je ergens last van krijgt, dan is de weg nog lang. Hoewel de pijn nog zeker draaglijk was, kwam ik langzaam wel op het punt dat ik dacht: het is mooi geweest, laat die finish maar in zicht komen. Zou dit zijn wat ze bedoelen met 'achterlijke gladiool'? Dat je als wandelaar niet goed wijs bent om jezelf dit aan te doen?
Hoe dan ook, het aftellen was begonnen. Mook, Molenhoek, Malden...nog drie dorpen te gaan voordat we in Nijmegen zouden zijn. Hoewel ik liever had gezien dat we er al waren, moet ik wel zeggen dat het in ieder dorp opnieuw een feestje was. Onvoorstelbaar voor hoeveel mensen dit evenement leeft en hoeveel werk sommige straten er van maken. Van complete muziekinstallaties en gehele drive in shows, tot gratis koffie en cake. Het is dit wat de Vierdaagse zo speciaal maakt. Dit en het feit dat het ook een evenement is voor iedereen. Jong, oud, man, vrouw, dik, dun, groot, klein. Van kakker tot aso en van Friezen tot Limburgers. Alles en iedereen loopt mee. De een als een uitdaging voor zichzelf, de ander om een verlies te werken of gewoon voor de gezelligheid. De Vierdaagse kent geen hokjes of grenzen. Het is één voor allen en allen voor één.

Ja, en zo kwam het dat net op het punt dat je denkt 'en nu is het klaar' ineens dat ene spandoek in de verte opdoemt. Het spandoek met de woorden waar je al vier dagen naar uitkijkt en naartoe loopt: 'Welkom op de Via Gladiola' Ineens besef je: dit is het. Ik ben er!
De pijn in je voeten, de vermoeidheid in je benen. Alles lijkt naar de achtergrond te verdwijnen als je aankomt op deze fameuze weg. Want wat een publiek, wat een sfeer, wat een feest! Overal muziek, gejuich, applaus. Je hebt het gehaald en iedereen staat daar om jou te feliciteren. Van alle kanten krijg je vanalles uitgereikt en zo kwam het dat ik uiteindelijk met een bos gladiolen, een sambabal en een fles wijn de finish over kwam. Moe, maar zeer, zéér voldaan! Dit was eens en zeker nog een keer weer!

Ik kan er nog uren over doorgaan, maar eigenlijk is er maar één manier om de afgelopen 4 dagen te beschrijven: loop zelf een keer mee. Want als er één ding is dat je eenmaal in je leven moet hebben meegemaakt, dan is het de Vierdaagse van Nijmegen wel.
Maar nu eerst: met de voeten omhoog en op naar een massage! Ik zie jullie volgend jaar!

dinsdag 5 juli 2011

Help! Het is vakantie!

Weken, soms wel maandenlang kun je er naar uitkijken. Maar als het dan eenmaal zo ver is, denk je: 'Help, wat nu?'

Vakantie vieren. Ik ben er geen ster in. Hoewel ik echt toe was aan een paar weken niet fulltime werken en niet kon wachten totdat de eerste vrije dag zou aanbreken, zit ik nu - op dag twee van mijn vakantie - al met een rusteloos en nutteloos gevoel.
Hoe doen andere mensen dat toch? Daar waar ik vroeger nog wel eens heerlijk ontspannen met een boek of tijdschrift uren in de tuin kon zitten, krijg ik mijzelf nu nog niet eens vijf minuten stil op de bank. Ik 'moet' wat doen en om de lege uren te verdrijven stort ik mij op de gekste dingen.

Zo heb ik op dit moment een ware kook- en bakmanie ontwikkeld, die zich uit in het 's ochtends al bedenken en prepareren van het avondeten en tussendoor nog even een taart, koek of vlaai bakken. Niet zo erg zou je denken, ware het niet dat met iedere dag taart, mijn baklusten mijn eetlusten overstijgen. Ik krijg het gewoonweg niet weggewerkt. Het is dat ik hier en daar nog wel wat stukjes taart kan slijten aan familie en vrienden en een vriendje heb met flinke trek, maar het moet niet zes weken lang zo doorgaan. Straks wordt ik nog beschuldigd van het aanzetten tot suikerziekte en zit ik in plaats van met een voldaan vakantie gevoel over zes weken met een vriendje met dicht geslibde aderen.

Dan het bakken dus maar compenseren met lichaamsbeweging. Hardlopen, wandelen, fietsen. Steeds als de verveeldheid ook maar enigszins toeslaat, denk ik: dan maar even een blokje om. Rondjes door het dorp, fietsen door de weilanden. Niks mis toch met een beetje beweging? Ja, dat is wel waar, maar het punt is, dat ik juist wilde leren stilzitten en dat gaat zo natuurlijk helemaal niet lukken. Bovendien moet ik nog wat krachten sparen voor de Vierdaagse over twee weken en ben ik bang dat ze me hier, met al dat ronddolen en en rondwandelen, straks misschien als de nieuwe lokale zwerver gaan zien.

Waarom ga je niet gewoon een bijbaantje zoeken dan als je je zo rusteloos voelt? Ja, dat is een hele goeie. Als ik een baantje kon vinden tenminste. De krant is inmiddels niets meer geworden, maar ook mijn andere pogingen tot wat extra werk zijn tot nu toe nog niet echt vruchtbaar geweest. Ik dacht, ik stuur even een brief en dan heb ik binnen no time werk tot aan de kerst. Niet dus. We zijn inmiddels een sollicitatiebrief of 20 verder, maar zonder succes. Ja, ik heb donderdag een 'groepssollicitatie' (alleen dat woord al!) voor een nieuw te openen winkel van een niet nader te noemen Italiaans modemerk, maar of ik daar nou zo vrolijk van moet worden? Maar goed, werk is werk en aangezien ik al heb gereageerd op functies van krantenbezorger tot schoonmaakster van kantoren, kan dit er ook nog wel bij.
Ik heb inmiddels wel met mijzelf afgesproken om vanaf nu een week op niets te reageren. Het idee was namelijk juist om de rust in mijn vakantie te vinden en dan helpt het natuurlijk niet als je je als een soort 'sollicitatie-hoer' op alles stort wat aan vacatures voorbij komt. Ik heb onderhand geen idee meer van wat ik allemaal uit heb staan en heb zo'n gevoel dat ik het misschien maar een klein beetje moet loslaten. Relax and don't stress. Want, zoals een bekend spreekwoord luidt: komt tijd, komt raad.

Maar mocht die raad nou niet zo heel erg willen opschieten en ik straks echt gekke dingen ga doen om mijn vakantie door te komen: tips van jullie zijn natuurlijk ook van harte welkom! Dus, hoe kom jij je vakantie door en wat is jouw ultieme tip voor een dagje ontspanning? Ik hoor het graag. Hoe meer input, hoe beter!
En mocht jij degene zijn die toevallig een baantje voor mij weet (12-16 uur pw), dan sla ik dat aanbod natuurlijk niet af en bak ik uit dank een lekkere taart voor je ;)