zaterdag 19 november 2011

Achteromkijken om vooruit te dromen

Als je vooruit wilt in het leven, moet je vooral niet achteromkijken. Wie achterom kijkt, blijft hangen in het verleden en als er iets wordt afgeraden, dan is dat het wel. Je mag niet stilstaan, terugkijken of blijven hangen. Nee, het is beter om te leven in het nu en te denken aan de toekomst.

Ik vraag me echter af waarom achteromkijken vaak als zoiets negatiefs wordt gezien. Ik beleef er namelijk altijd erg veel plezier aan. Zo heb ik thuis in een oude doos een hele verzameling (school)agenda's liggen van de afgelopen paar jaar. Rotzooi, zou je zeggen, maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om ze weg te gooien. Zo nu en dan wordt die doos namelijk tevoorschijn getoverd en heb ik als heimelijk genoegen om bijvoorbeeld in het exemplaar van 2007 op te zoeken wat ik toen die dag deed op de datum van vandaag. Met wie sprak ik af, hoe vulde ik mijn dag, waar droomde ik over? Het is grappig om te zien hoe het leven soms loopt en hoe dromen in de loop der tijd kunnen veranderen.


Niets is zo onvoorspelbaar als het leven en door af en toe eens terug te kijken naar de dingen die je hebt gedaan en de paden die je hebt bewandeld, besef je dat er naast bewuste keuzes ook vaak andere zaken zijn die je leven zomaar een nieuwe wending kunnen geven.
Zo las ik laatst de blogs terug die ik rond deze tijd van het jaar in 2010 heb geschreven. Toen Meisje Nooit Genoeg begon, woonde ik nog in Nijmegen. Over samenwonen werd stiekem al een beetje gesproken, maar ik had niet kunnen vermoeden dat door een simpele contract-uitbreiding het ineens allemaal zo snel zou gaan. Laat staan dat ik weer terug zou verhuizen naar mijn oude dorp! Wie mij dat twee jaar van tevoren zou hebben verteld, zou ik zeker heel hard hebben uitgelachen. Lang leve de onvoorspelbaarheid!

Achteromkijken. Ik doe het graag. En zeg nou zelf; kijk jij niet ook graag naar foto's of filmpjes van vroeger? Heerlijk toch als je soms met een foto weer weg kunt dromen naar die fantastische vakantie, of dat een oude liefdesbrief ineens weer de vlinders van die kalverliefde laat fladderen? Door even je hoofd een kleine slag te draaien, kan je zomaar weer zwemmen in allerlei herinneringen.
En natuurlijk, je moet me dit alles niet doorslaan en het verleden krampachtig vast willen blijven houden. Wat geweest is, is geweest. Maar dat betekent natuurlijk niet dat je al die herinneringen maar meteen weg moet stoppen. Een beetje stilstaan en een beetje zelfreflectie zo nu en dan, kan namelijk juist erg fijn zijn.


En wat misschien nog wel het allerleukste is van achteromkijken, is dat het ervoor zorgt dat de toekomst nóg spannender wordt! Wanneer je terug kijkt en beseft dat je bepaalde wendingen nooit had kunnen voorspellen, dan weet je dat de toekomst net zoveel verrassingen in petto kan hebben. Wat doe ik bijvoorbeeld volgend jaar op dit tijdstip? Waar woon ik, waar werk ik, met wie ga ik om?
Hoewel ik het antwoord nu nog zeker niet hoef te weten, is het wel leuk om hier zo af en toe over te dromen en na te denken. En of mijn leven er volgend jaar ook net zo uitziet als ik nu had bedacht; dat lees ik het jaar daarop gewoon weer in mijn agenda terug.

woensdag 16 november 2011

Het meisje versus de poppetjes

Hoewel ik als Meisje Nooit Genoeg nooit genoeg krijg van het schrijven van nieuwe stukjes, is het soms ook tijd om er even tussenuit te gaan. Even weg uit het leven zoals je dat kent en op zoek naar nieuwe plekken en avonturen. Wie hard werkt mag immers ook hard genieten.

Over 7 weken is het zover. Dan gaat Meisje Nooit Genoeg een tijdje met vakantie, of beter gezegd, op een mini sabbatical. Voor een paar maanden zal de standplaats niet ons koude kikkerlandje zijn, maar een plek 24 uur vliegen hier vandaan. Samen met Vriendje Nooit Genoeg zal het knusse huisje tijdelijk achtergelaten worden en zullen we als kleine schildpadjes met onze backpack iedere dag gewoon zien waar we belanden.

Dat bovenstaande mooie nieuwe verhalen gaat opleveren, dat hoef ik jullie wellicht niet te vertellen. Daarom zal Meisje Nooit Genoeg wellicht even niet meer schrijven, maar wordt het stokje overgedragen aan twee reislustige poppetjes die alle verre avonturen zullen registreren. Mocht je ze alvast even willen ontmoeten; neem dan een kijkje op http://door-de-poppetjes-van-onze-ogen.blogspot.com/

Maar voor het zover is, blijven de poppen nog even in de kast en zal het meisje de komende weken haar ogen en oren nog openhouden voor nieuwe verhalen.


vrijdag 4 november 2011

Een enkeltje paradijs

Vorige week zaterdag zaten Vriendje Nooit Genoeg en ik lekker te ontbijten toen plotseling de deurbel ging. 'Jehovah's', bromde vriendje met volle mond. 'Ik doe niet open hoor.' Vriendje heeft nogal een broertje dood aan mensen die hun religie aan de deur proberen te verkopen. En hoewel ook ik er niet echt op zat te wachten om tijdens mijn ontbijt gestoord en bekeerd te worden, kon ik het toch niet laten om toch naar de deur te lopen. Een beetje vriendelijkheid siert de mens (bovendien hadden die mensen ons al lang zien zitten) en daarnaast was ik eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar wat ze dit keer te melden hadden.


'Goedemorgen, ik ben Truus en dit is mijn vriendin Dinie, zouden we u misschien wat mogen vragen?' Nou, vragen staat altijd vrij, dus kom maar op. 'Heeft u ook het gevoel dat het de laatste tijd steeds slechter gaat met de wereld? Met al die aardbevingen, overstromingen, economische crisis...?' -'U bedoelt dat de wereld vergaat? Nou, daar geloof ik niet zo in hoor.' 'Nee, nee', zegt Truus, 'wij willen niet beweren dat de wereld vergaat, maar u moet toch toegeven dat het wel erg slecht gaat op dit moment?' -'Ehm, tja...is dat niet iets van alle tijden? Ups en downs horen nu eenmaal bij het leven lijkt me zo.' Nou, daar dachten de vriendinnen Truus en Dinie duidelijk anders over. 'Het is wel erg uitzonderlijk wat er de laatste tijd allemaal gebeurt hoor. Wellicht dat we u misschien een stukje uit de bijbel mogen laten lezen?' Eh ja, en daar raakten de dames mij toch echt kwijt. Prima om een praatje te maken, maar ook mijn vriendelijke belangstelling kent grenzen, dus bij deze heb ik de dames vriendelijk voor hun verzoek bedankt en aangegeven dat ik - met gevaar voor eigen leven (de wereld zou immers wel eens kunnen vergaan!) - toch graag mijn ontbijt wilde voortzetten.

Eenmaal terug aan de ontbijttafel, vroeg ik mezelf af waarom bepaalde groeperingen als Jehovah's getuigen eigenlijk nog steeds langs de deuren gaan. Denken ze echt dat ze op deze manier extra zieltjes zouden kunnen winnen? Je zou denken van wel, anders doen ze het niet. Maar dan nog.. Hoe frustrerend moet het zijn om bij iedereen onaangekondigd aan te moeten bellen, om dan vol overtuiging een verhaal te houden waar negen van de tien keer niemand op zit te wachten?

Sowieso ben ik nogal sceptisch wat het geloof betreft. Ben zelf zonder bijbel opgevoed, nooit naar een echte kerkdienst geweest en heb altijd op openbare scholen gezeten. Wellicht dat ik er dus ook te weinig vanaf weet om er een goed oordeel over te kunnen vellen, maar ik snap gewoon nooit zo goed waarom het voor veel gelovige mensen zo belangrijk is om ook anderen tot hun geloof te laten bekeren.
Kijk, stel dat de wereld vergaat. Wat zouden zij dan voor mij kunnen doen? Een plaatsje aanbieden op de ark? Naar wat ik weet (pin me er niet op vast; ik ben ook maar een bijbel-leek) mogen er van ieder soort maar 2 exemplaren mee, dus dat lijkt me een onmogelijk plan. Daarnaast denk ik dat als zelfs de Titanic een ijsberg niet aan kan, het mij stug lijkt dat een ark van hout het einde van de wereld wél zal overleven.

Maar wellicht draaf ik een beetje door met mijn ark verhaal (als het waar is, lijkt het me namelijk best gezellig). De hoofdreden waarvoor het duo Truus en Dinie bij mij aan de deur kwam, was natuurlijk om mij ervan te overtuigen dat ik er goed aan zou doen om volgens de regels van de bijbel te leven en mijzelf daarmee een vrijkaartje voor het hemelse paradijs te verschaffen.
Ja, en dat is precies het punt wat ik aan het hele geloof echt niet snap. Ik begrijp dat je als mens dingen wilt verklaren en ik vind het prima als je daarvoor je geluk zoekt in het geloof. Wat mij betreft is iedereen vrij om te denken en geloven wat hij of zij wilt. Of je nu naar de kerk gaat, de moskee bezoekt, drie keer per dag bidt of liever een mantra zingt: ik vind het allemaal prima. Maar laat ook mij vrij in mijn niet-gelovige leven en ga mij zeker niet vertellen hoe ik moet leven. Helemaal niet als die regels afkomstig zijn van een boek dat al meer dan duizend jaar oud is. Ik leef zelf volgens de regels zoals ik denk dat een goed mens moet leven en mocht er aan het einde dan een God of een hemel blijken te zijn, dan zullen die mij vast ook wel met open armen ontvangen.

Sowieso vind ik het eerlijk gezegd erg zonde om tijdens je hele aardse leven bezig te zijn met datgene dat (misschien) daarna komt. Mensen geloven, maar weten dus niet zeker dat er een hemel is. Wat als die hemel er straks helemaal niet blijkt te zijn? Heb je straks je hele leven volgens regels geboden geleefd, maar blijkt er aan het einde van de tunnel gewoon helemaal niets te zijn? Ik zeg niet dat het zo is, maar het zou zomaar kunnen. Daarnaast; wie zegt dat het paradijs misschien niet gewoon hier is? Gewoon hier, doodgewoon op aarde. Het is misschien niet altijd rozengeur en maneschijn, maar verder..Als je er zelf wat van maakt en bereid bent om de mooie dingen te zien, dan zou het paradijs wellicht gewoon voor je neus en aan je voeten kunnen liggen. Toch verrekte jammer als je daar pas op het laatst achterkomt, wanneer er geen tijd meer is om van iedere dag te genieten.

Ik wil met dit stukje dan ook niemand voor het hoofd stoten of het geloof als een ouderwets sprookje afschilderen. (Zoals ik al zei: ieder is vrij om te denken en geloven wat hij wilt.) Het enige dat ik graag zou zien, is dat iedereen - christen, moslim, atheïst - gewoon eens wat toleranter en ruimdenkender zou zijn en elkaar in zijn waarde zou laten. Geloof wat je wil, maar laat anderen vrij om niet te geloven of juist in iets anders te geloven. Scheelt voor de mensen achter de deur niet alleen een hoop frustratie, maar voor alle Truusjes en Dinies voor de deur ook een heleboel tijd. Tijd die ze mooi kunnen gebruiken om meer van het paradijs op aarde te genieten. Amen.