dinsdag 27 december 2011

Make your dreams come true

Dinsdag 27 december 2011. Nog maar een paar dagen en dan is er weer een jaar voorbij. 365 dagen, 12 maanden, 4 seizoenen. De tijd is voorbij gevlogen en ik kan haast niet geloven dat 2012 zich al klaar aan het maken is voor haar jaar. Terwijl 2011 de laatste taken afrond en de mensen nog even laat genieten van wat gezelligheid en een enkel moment van bezinning, veegt 2012 alvast haar stoepje schoon om opgeruimd met een nieuwe start te kunnen beginnen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Eén van de dingen die bij de start van een nieuw jaar horen, zijn de vast wel bekende (en veelal beruchte) goede voornemens. Een lijstje van dingen die je graag anders zou willen doen, wat je zou willen bereiken, of wat je aan jezelf zou willen veranderen. Heel leuk en aardig allemaal, maar in mijn ogen niet de goede manier om het jaar positief en met goede moed te starten. Daarom stelde ik vorig jaar in dit blogbericht voor om niet meer uit te gaan van goede voornemens, maar juist een lijstje te maken van dromen en wensen. Een zelfde idee, maar dan met een andere insteek.


Als initiatiefnemer van deze 'droomlijst' kon ik er natuurlijk niet onderuit om ook zelf zo'n 'rij van wensen' op te stellen. Nu hoor ik jullie al denken: "En...zijn ze uitgekomen? Zijn de dromen waargemaakt?"
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik ook zelf niet meer wist wat er nu precies op mijn lijstje stond, dus vandaar dat ik hem er nog even bij heb gepakt:

Dromenlijst 2011 - Meisje Nooit Genoeg
- Een mooie reis maken
- De marathon van Amsterdam rennen
- Een gedichtenbundel voor kinderen schrijven
- Een column voor een (lokale) krant of tijdschrift schrijven
- Een super thuiskok worden
- Heel veel feestjes en gezellige kroeg-avonden meemaken
- Het theaterbeest in mij loslaten
- Altijd vrolijk en positief zijn
- Leren salsadansen
- Mezelf blijven ontwikkelen binnen mijn werk

Nu heb ik mijn blog vorig jaar afgesloten met de boodschap: 'Beter een droom (nog) niet verwezenlijkt, dan een goed voornemen niet waargemaakt. Terugkijkend op bovenstaand lijstje, is het inderdaad zo dat verschillende dromen in 2011 inderdaad dromen zijn gebleven. Zo zorgde een blessure en drukte op werk ervoor dat mijn marathonplannen eind januari al aan de kant werden geschoven. Ook staat er nog geen boek op mijn naam en ken ik salsa beter als saus dan als dans.
Hoewel ik echter misschien niet al mijn dromen heb weten te verwezenlijken, zijn er andere wensen die wel zijn uitgekomen en hebben sommige 'gemiste kansen' juist plaatsgemaakt voor nieuwe dromen. Zo heb ik mijn snelheid aangepast door de marathon te verruilen voor de Vierdaagse en de Dodenmars. Is mijn gedichtenbundel misschien nog niet gedrukt, maar wel in de maak. En heb ik naast het oppakken van streetdance-lessen ook veel nieuwe succes-recepten in de keuken weten te bereiden.

Al met al kan ik dus stellen dat ik terug kijk op 2011 als een tevreden mens en blij ben met de dromen en wensen die mij zijn toegekomen. Kijk ik echter nog één keer goed naar mijn lijstje van vorig jaar, dan is daar één droom die er toch wel bovenuit springt. Helemaal bovenaan staat ie. Een droom die voor veel mensen een droom is, en een droom waarvan ik zelf ook niet had verwacht dat hij zo snel uit zou komen (of überhaupt uit zou komen). 
Een mooie reis maken. Het was een stille wens en die wens wordt nu werkelijkheid. Niet voor de eerste keer, maar wel voor de eerste keer samen. Een prachtdroom. Nog maar 6 nachtjes slapen en dan is het zover. Samen op reis.

Dinsdag 27 december 2011. Het einde van een jaar, de start van een nieuw begin. Ik sluit hierbij dit blog (voorlopig) af. Het is tijd voor nieuwe avonturen en bij nieuwe avonturen horen nieuwe verhalen. Verhalen die jullie vanaf nu kunnen vinden op: http://door-de-poppetjes-van-onze-ogen.blogspot.com/ 

Bij deze wens ik jullie alvast een prachtig en liefdevol nieuwjaar toe. Bedankt voor alle reacties, schrijfspiratie en mooie woorden. Dat jullie lijstjes ook komend jaar maar weer onbegrensd en volbewenst mogen zijn. Durf te wensen, durf te dromen. And may all your dreams come true.



dinsdag 13 december 2011

Hands up voor Lejo!

Zo zit je je op een zaterdagavond op de bank nog op te vreten over het platte oversentimentele vermaak dat je met dikke tranen op tv wordt voorgeschoteld en zo kom je op een doodgewone dinsdagochtend compleet euforisch en met dikke tranen van het lachen uit een klein theaterzaaltje gelopen. Het kan je zomaar overkomen.

Laat ik dus maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben fan van Lejo!
Eh, wat zegt u? Le..wie? Lejo: het solo-theaterproject van de Nederlandse poppenspeler Leo Petersen. Een aantal jaar terug had ik hem al een keer gespot. Samen met mijn huisgenootje was ik op het Virus festival in Eindhoven, toen ik opeens een hele groep mensen rond een soort poppenkast zag staan. Volwassen mensen, compleet uit hun dak, voor een poppenkast..daar moest ik het fijne van weten! Ik kroop naar voren en eenmaal daar aangekomen wist ik niet wat ik zag. Daar stond iemand (nouja, ik zag hem natuurlijk niet) die met slechts een hand en een paar houten oogjes een heel publiek wist in te pakken. Zo kort als het duurde, zo lang heeft het in mijn geheugen gegrift gestaan. Ik was verkocht!


Zoals het echter gaat met bepaalde ervaringen, willen ze soms nog wel een beetje wegzakken. Hoewel Lejo al die tijd in mijn theaterhartje heeft gezeten, heb ik het guitige poppetje nooit meer bezocht of ergens anders op een festival gezien. Tot vandaag.
Vandaag had ik namelijk het geluk om voor mijn werk een presentatiedag van verschillende jeugdvoorstellingen te bezoeken. Nu is dit voor cultureel medewerker die normaal gesproken alleen maar op kantoor zit altijd al een feest, maar deze keer nog een beetje meer. Op het programma had ik hem namelijk al zien staan: Lejo, met zijn nieuwe voorstelling 'Achter je!'. Stipt om 10:00 zat ik vooraan in de zaal en kon niet wachten of deze show mijn eerdere enthousiasme zou doen herleven. We waren echter nog geen 5 minuten bezig en ik wist: dit is absoluut te gek!

Nu vragen jullie je wellicht af: wat is er zo geweldig aan een kindervoorstelling met handpoppetjes en houten oogjes? Nou, laat ik voorop stellen dat ik nog nooit een hand zo grappig, gemeen, lief of aandoenlijk heb zien zijn. Ieder karakter, hoe simpel ook, leeft. En of je wilt of niet, je gaat erin mee en vergeet af en toe gewoon dat het een simpele hand van één man is die dit allemaal doet. Het is zo knap, vingervlug en prachtig gedaan. Alleen al bij het kijken ernaar kreeg ik kramp in mijn vingers en vroeg ik me regelmatig af hoe hij het toch voor elkaar kreeg. Dit is theater en topsport in één! Prachtig in zijn eenvoud, maar door die simpelheid juist ook weer heel bijzonder.



Ik kan er dan ook nog wel een heel lang verhaal van maken, maar ik denk dat de boodschap en mijn enthousiasme inmiddels wel duidelijk zijn (zit al de hele dag na te stuiteren en genieten). Eigenlijk is dan ook het enige dat ik nog wil zeggen: Gaat dat zien, gaat dat zien! Theater saai, stom en klaar om wegbezuinigd te worden? Ik dacht het niet! Winston en je bruidshuilshow, move over, ik wil Lejo primetime op mijn zaterdagavond!


zondag 11 december 2011

Let's get married? Nou, zo dus zeker niet!

Zaterdagavond. Na een heerlijk dagje met mijn mams in de sauna, plof ik voordat ik richting huis ga, nog even gezellig bij mijn ouders op de bank. Net zoals bij velen huishoudens staat de televisie aan en zetelt men zich voor een gezellig potje 'zaterdagavond televisie'. Kopje koffie, koekje erbij, schoentjes uit, lekker nestelen op de bank. Laat het vermaak maar komen!
Het 'hoofdgerecht' van vanavond? 'Let's get married'; het nieuwe studioprogramma van Winston Gerschtanowitz, waarin twee koppels strijden om hun droombruiloft. Door middel van spelletjes, vragen en punten van van het publiek, wordt bepaald wie het winnende koppel is en nog diezelfde dag in de studio mag trouwen (met - jawel - meneer Gerschtanowitz als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand).


Nu is er op papier op zich niets mis met het concept van bovenstaand programma. Sterker nog, het doet in eerste instantie vooral erg denken aan een vernieuwde versie van 'Ron's Honeymoon Quiz'. Strijdende stellen die alles op alles inzetten (zelfs hun familieleden) om als het winnende bruidspaar uit de bus te komen. Lachen, gieren, brullen met af en toe een traan. Een beter format voor kneuterige zaterdagavond televisie kun je niet krijgen, toch?

Hoe komt het dan toch dat ik vrijwel vanaf de eerste minuut van dit programma met grote verbazing en gekromde tenen heb zitten kijken? Nee, oplettende lezer, dat komt niet omdat ik een hekel heb aan bruiloften (dat werd uit eerdere posts nog wel eens ten onrechte geïmpliceerd). Of doordat ik niet tegen een beetje sentiment kan (ik huilde vroeger al bij Pipi Langkous). Zelfs het feit dat ik al bijna een jaar zonder tv leef en dus weinig van dit soort programma's tegenkom, kan niet de reden zijn dat juist bij dit programma mijn haren letterlijk rechtovereind gingen staan.
Nee, het punt waar ik over viel heeft alles te maken met de manier waarop menselijke emoties steeds vaker op een goedkope manier worden gebruikt, ingezet en tentoongesteld. Want lieve mensen, als ik dit programma toch met twee woorden zou moeten samenvatten, dan is dat wel een sterk staaltje van: sentimentele uitbuiting.

Het begon al met het aanzoek. Immers, wie wilt trouwen moet gevraagd worden en bij zo'n emotionele gebeurtenis zijn Winston en zijn cameramannen maar al te graag bij. Op zich erg leuk natuurlijk om het programma op deze manier in te leiden, ware het niet dat met deze filmpjes het echte spel meteen is gestart. Want jawel, lieve kijkers, we pinken niet alleen een traantje weg bij deze - door het programma geregisseerde - aanzoeken, maar de 'jury' in het publiek mag ook nog eens stemmen welk aanzoek zij het mooist vonden. Wordt het koppel A met hun stoere James Bond-actie, of toch koppel B met het romantische aanzoek op het strand? Wie de meeste stemmen voor zich weet te winnen, wint de ronde en ik hoef jullie denk ik niet te vertellen welk koppel dat in dit geval was.


Gelukkig staan beide koppels er niet alleen voor. Naast dat ze namelijk zichzelf tentoonstellen door middel van emotionele liefdesverklaringen die ze elkaar voorlezen (en waarbij - natuurlijk - wederom punten gescoord kunnen worden), worden ook naaste vrienden en familie - al dan niet vrijwillig - in het spel betrokken.
Zo is daar de super-tranentrekkende-ronde waarin de brides-to-be een zelfgeschreven brief voorlezen aan hun ouders. Nog voordat de eerste zin is uitgesproken biggelen de eerste tranen al over de wangen en wordt er vol emotie verteld hoeveel zij als ouders wel niet betekend hebben en dat ze toch altijd zo'n groot voorbeeld zijn geweest. Het einde van de brief is door al het gesnotter op het laatst amper nog te volgen, maar hé, dat maakt in dit geval natuurlijk niet uit. Wie jankt die scoort, dus ik zeg: rijkelijk laten vloeien die tranen! Geen gemaar, huilen moet je! Al pers je er nog maar een extra uit voor het beeld. Je moet er wat voor over hebben om je droombruiloft te winnen.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik überhaupt niet snap waarom je ten overstaande van heel Nederland in een studio op televisie zou willen trouwen, maar dat mag natuurlijk iedereen voor zichzelf bepalen. Wat de droombruiloft is van de een, is immers de grootste verschrikking voor de ander. Waar ik echter met mijn hoofd echt niet bij kan, is dat je er zelf bewust voor kiest om onder het toeziend oog van meer dan een miljoen Nederlanders vrijwel je hele liefdesleven als een soort goedkoop spel-element bloot te leggen. Alles is te zien, niets is nog persoonlijk. Dan moet je wel echt heel graag die bruiloft willen winnen.

En dan win je; wat dan? Ja, je krijgt een jurk, de ringen, een feest en een huwelijksreis cadeau. Heel fijn natuurlijk - een bruiloft kost immers een klap met geld -, maar wat als je nou niet op die locatie wilt feesten en Dubai de laatste plek is waar je je wittebroodsweken wilt vieren? Ja, dan zit je toch mooi met de gebakken peren. Wie onder het toeziend oog van Winston en zijn camera's trouwt, dient ook de rest van de bruiloft in het keurslijf van sponsors te vieren (je zou er bijna een traantje om laten).
Nee, hoe mooi, groots en gratis dit alles ook mag klinken, laat mij in dit geval maar gewoon lekker zelf sparen voor bruiloft, waarbij ik zelf mag kiezen wie mijn emotionele uitingen mag aanhoren en waarbij de enige punten die verdeeld kunnen worden, grote punten taart zijn.


Voorlopig in ieder geval geen sentimentele hutspot meer voor mij. Ik heb mijn portie zaterdagavond televisie wel even gehad. Let's get married? Nou, op deze manier zeker niet!

donderdag 1 december 2011

Proud to be Dutch: het verlangen naar Nederland

Deze week kregen wij in de familie een e-mail van mijn tante. Mijn tante woont al meer dan twintig jaar in Amerika, is getrouwd met een Amerikaan en heeft 4 kinderen die in Amerika zijn geboren en getogen. Het is dan ook niet zo vreemd dat mijn tante aardig ingeburgerd is in het land van de grote mogelijkheden en dat de VS inmiddels misschien zelfs meer als 'thuis' voelt dan ons koude kikkerlandje. Hoeveel mijn tante echter ook 'veramerikaniseerd' mag zijn; ze is en blijft een Nederlander en koestert de tradities die daarbij horen.
Zo viert ze ieder jaar met het hele gezin Sinterklaas. Zij heeft dit feest al van jongs af aan bij haar kinderen geïntroduceerd en sindsdien wordt er steeds weer opnieuw halsreikend naar dit heerlijke avondje uitgekeken.  Wij sturen vanuit Nederland een heel pakket met chocoladeletters, pepernoten, hageslag en washandjes (blijkbaar ook echt iets typisch Hollands) en zij zetten daar aan de andere kant van de wereld hun schoen en zingen met een Amerikaans accent 'Sinterklaas kapoentje', en 'Zie ginds komt de stoomboot'.

In de e-mail die mijn tante ons stuurde om ons te bedanken voor de grote doos met Sinterklaaskado's, schreef ze dat ze ieder jaar weer zo ontzettend van deze traditie geniet en dat het haar extra doet denken aan Nederland en haar familie hier.
Nu is dit verlagen naar Nederland niet zo vreemd - helemaal als je al zo lang zonder je familie in het buitenland woont -, maar het zette me wel aan het denken over ons als Nederlanders en in hoeverre wij eenmaal in het buitenland meer waarde lijken te hechten aan ons Nederlanderschap.

Neem bijvoorbeeld het Sinterklaasfeest. Daar waar mijn tante er zo ver weg ieder jaar heel veel aandacht aan besteed, doen wij er thuis eigenlijk helemaal niets meer aan. Het is een leuk feest dat zeker bij Nederland hoort, maar zodra de meeste kinderen groot zijn, is de lol van het schoentje zetten er meestal wel af en wordt de traditie vaak alleen nog in ere gehouden met halfbakken surprises en snel in elkaar geflanste gedichten.
Toen mijn moeder de mail van mijn tante las, schaamde ze zich haast dat ze dit volksfeest zo had laten verslonzen en dat wij - wonend in Nederland - de goedheiligman gewoon ieder jaar aan ons huisje voorbij laten gaan. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
En hoe komt het dan toch dat wanneer je in het buitenland bent, je ineens wel weer heel erg de behoefte krijgt om aan dit soort tradities vast te houden en overmatig blij kan worden van de meest onnozele typisch Nederlandse dingen?

Zoals die dag dat ik als backpacker in Australië na meer dan 6 maanden op reis in een supermarkt ineens stuitte op een schap vol met Nederlandse artikelen. Daar waar ik normaal weinig geef om hagelslag of speculaas, voelde het nu alsof ik de jackpot had gewonnen. Néderlandse artikelen; ik voelde me als een kind in een snoepwinkel zo blij. Sterker nog, mijn heuse verslaving aan appelstroop is ooit gestart in die desbetreffende supermarkt. In Nederland wist ik amper hoe appelstroop eruit zag (lustte het niet eens), maar nu móest en zou ik die pot hebben! Heimwee, herkenning, Hollands bloed dat sneller ging stromen? Ik weet het niet. Maar dat ik mij even heel erg Nederlands voelde en dat ook graag wilde zijn, dat was wel duidelijk.

Zo ook die keer dat tijdens mijn Amerikaanse studententijd samen met mijn Duitse vriendinnetje oranje kroontjes in elkaar heb geknutseld voor Koninginnedag. Nu ben ik normaal best in voor een oranje verkleedpartij op de verjaardag van Bea, maar zoveel werk als toen heb ik er nooit eerder in gestoken. Een kroontje, oranje kettingen, oranje limonade. Ik heb zelfs nog ergens een Nederlandse vlag vandaan weten te halen (die ik thuis niet eens heb liggen). Zo weinig als ik in Nederland met het koningshuis heb, zo belangrijk vond ik het nu. Al mijn internationale studievrienden werden opgetrommeld met de mededeling dat ze toch echt allemaal in het oranje moesten komen om samen met mij groots de verjaardag van de Koningin te vieren. Ik heb me nog net in kunnen houden om niet ook nog het 'Wilhelmus' uit te printen en uit volle borst mee te zingen.

Een Nederlander ben ik altijd, maar in het buitenland altijd nog net íets meer. Zo heb ik mijn fiets nog nooit zo erg gemist als in Amerika en dronk ik nooit eerder een biertje puur en alleen om het feit dat het de naam 'Hollandia' droeg.
Ik ben dan ook erg benieuwd welk aspect van mijn 'Nederlanderschap' straks op mijn volgende reis ineens uitvergroot naar de oppervlakte zal komen. Zal ik een voorliefde ontwikkelen voor dubbelzoute dropjes of ineens ontzettende heimwee krijgen naar een echte Hollandse 'kringverjaardag' compleet met plakjes kaas en worst? We zullen het zien.
Eén ding dat ik wel zeker weet, is dat ik volgend jaar dankzij mijn tante ook in Nederland weer even een 'echte' traditionele Nederlander mag zijn. Dan gaat mijn moeder namelijk het Sinterklaasfeest weer in ere herstellen.
Ik verheug me nu al op de pepernoten en hoop op een grote pot appelstroop in mijn schoen!