Hands up voor Lejo!

Zo zit je je op een zaterdagavond op de bank nog op te vreten over het platte oversentimentele vermaak dat je met dikke tranen op tv wordt voorgeschoteld en zo kom je op een doodgewone dinsdagochtend compleet euforisch en met dikke tranen van het lachen uit een klein theaterzaaltje gelopen. Het kan je zomaar overkomen.

Laat ik dus maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben fan van Lejo!
Eh, wat zegt u? Le..wie? Lejo: het solo-theaterproject van de Nederlandse poppenspeler Leo Petersen. Een aantal jaar terug had ik hem al een keer gespot. Samen met mijn huisgenootje was ik op het Virus festival in Eindhoven, toen ik opeens een hele groep mensen rond een soort poppenkast zag staan. Volwassen mensen, compleet uit hun dak, voor een poppenkast..daar moest ik het fijne van weten! Ik kroop naar voren en eenmaal daar aangekomen wist ik niet wat ik zag. Daar stond iemand (nouja, ik zag hem natuurlijk niet) die met slechts een hand en een paar houten oogjes een heel publiek wist in te pakken. Zo kort als het duurde, zo lang heeft het in mijn geheugen gegrift gestaan. Ik was verkocht!

Zoals het echter gaat met bepaalde ervaringen, willen ze soms nog wel een beetje wegzakken. Hoewel Lejo al die tijd in mijn theaterhartje heeft gezeten, heb ik het guitige poppetje nooit meer bezocht of ergens anders op een festival gezien. Tot vandaag.
Vandaag had ik namelijk het geluk om voor mijn werk een presentatiedag van verschillende jeugdvoorstellingen te bezoeken. Nu is dit voor cultureel medewerker die normaal gesproken alleen maar op kantoor zit altijd al een feest, maar deze keer nog een beetje meer. Op het programma had ik hem namelijk al zien staan: Lejo, met zijn nieuwe voorstelling 'Achter je!'. Stipt om 10:00 zat ik vooraan in de zaal en kon niet wachten of deze show mijn eerdere enthousiasme zou doen herleven. We waren echter nog geen 5 minuten bezig en ik wist: dit is absoluut te gek!

Nu vragen jullie je wellicht af: wat is er zo geweldig aan een kindervoorstelling met handpoppetjes en houten oogjes? Nou, laat ik voorop stellen dat ik nog nooit een hand zo grappig, gemeen, lief of aandoenlijk heb zien zijn. Ieder karakter, hoe simpel ook, leeft. En of je wilt of niet, je gaat erin mee en vergeet af en toe gewoon dat het een simpele hand van één man is die dit allemaal doet. Het is zo knap, vingervlug en prachtig gedaan. Alleen al bij het kijken ernaar kreeg ik kramp in mijn vingers en vroeg ik me regelmatig af hoe hij het toch voor elkaar kreeg. Dit is theater en topsport in één! Prachtig in zijn eenvoud, maar door die simpelheid juist ook weer heel bijzonder.

Ik kan er dan ook nog wel een heel lang verhaal van maken, maar ik denk dat de boodschap en mijn enthousiasme inmiddels wel duidelijk zijn (zit al de hele dag na te stuiteren en genieten). Eigenlijk is dan ook het enige dat ik nog wil zeggen: Gaat dat zien, gaat dat zien! Theater saai, stom en klaar om wegbezuinigd te worden? Ik dacht het niet! Winston en je bruidshuilshow, move over, ik wil Lejo primetime op mijn zaterdagavond!