woensdag 5 december 2012

Een fanatieke Sinterkaasfondue


Nu de pepernoten alweer maanden in de winkels liggen (en inmiddels ook alweer met vijftig procent zijn afgeprijsd), de Sint veilig met paard en pieten in Nederland is aangekomen, de eerste schoenen zijn gevuld en de laatste surprises in elkaar geflanst worden, is het weer tijd. Tijd om pannen bij elkaar te zoeken, stoelen bij elkaar te schuiven, de tafel te dekken en me samen met een groepje (oud)collega's met volle overgave te storten op de jaarlijkse Sinterkaasfondue.

Wie dit briljante idee ooit in het leven heeft geroepen weet ik niet meer precies. Maar feit is dat deze avond enkele jaren terug in het leven is geroepen en sindsdien is uitgegroeid tot een ware en smeuïge traditie. Zoals de naam van de traditie al verraadt, bestaat een groot deel van deze avond in het onderdompelen van grote stukken groenten en brood in twee flinke pannen dampende gesmolten schimmels (niet te verwarren met het paard van Sinterklaas).


Hoe lekker en gezellig dit echter ook mag zijn, het zijn uiteindelijk niet de kazige witlofschuitjes of geblancheerde champignons waarvoor we allemaal bij elkaar gekomen zijn. De naam 'Sinterkaas' is wat dat betreft gewoon een dekmantel. Het grote wachten is namelijk op het gedeelte van de avond dat plaatsvindt nadat alle pannetjes tot de laatste klodder zijn leeggeschraapt. Dan mogen namelijk de kadootjes en dobbelstenen op tafel komen en kan er begonnen worden met waar het allemaal écht om draait: het grote dobbelspel!

De stinkend goede ingrediënten van dit gerecht? Men neme: Een kleine groep mensen (tussen de 4 en 10 personen), per persoon 2 ingepakte kadootjes, een dobbelsteen en een portie stalen zenuwen. Meng dit alles met een flike doos pepernoten en in stukken gebroken chocoladeletters en je zult gegarandeerd een avond krijgen waar geen kleverige homp kaas tegenop kan!

Zodra de eerste dobbelsteen over tafel rolt is het hek van de dam. Dat de groep waarmee ik dit spel speel het woord 'fanatiek' volgens mij heeft uitgevonden, is aan alles te merken. De blikken staan op scherp, de ademhaling versnelt, de billen verschuiven naar het puntje van de stoel en er komen oergevoelens van territoriumdrift bovendrijven die we anders nooit bij elkaar hebben gezien. Dat de kadootjes verder weinig meer voorstellen dat afgestofte exemplaren van zolder of afgedankte presentjes van eerdere verjaardagen maakt in dit geval niet uit. Hoe lelijker de kado's des te fanatieker iedereen wordt.

"Nee, niet de krokodil-opscheplepel van mij afpakken!"
"Ja, hier komen met dat tennisracket!"
"Hoezo, ruil een kado met de persoon rechts van je?"
"Shit, ik heb nog helemaal niks!"
"Ja, lach maar met al die kado's van je!"
"Zes, zes, zes, zes!"


Nog leuker wordt het als op het allerlaatst alle kado's verdeeld zijn en de zogenaamde tijdklok wordt ingesteld voor de versnelde ronde. Daar waar iedereen eerst nog dacht al zijn of haar kado's veilig in the pocket te hebben, kunnen de kansen in deze laatste ronde ineens weer helemaal gekeerd zijn. Degene die nu niets heeft kan straks met het mooiste kado naar huis gaan en degene met de grootste stapel blijft straks misschien wel berooid achter. Tijd dus om nog één keer diep adem te halen en alles op alles te zetten om maar niet als de kaaskop van de avond naar huis te gaan.

Als een razende vliegt de dobbelsteen voor de laatste keer over tafel. Kado's worden verschoven van links naar rechts, personen wisselen van plek, spullen worden geruild, gepakt, gegooid, beschermd. En precies op het moment dat de chaos compleet is en de situatie uit de hand dreigt te lopen, worden we abrupt uit onze dobbelroes gehaald en laat het alarm ons weten dat het spel voorbij is.

Met een rode waas nog voor onze ogen en een grote klomp kaas bonkend in onze magen, kijken we ietwat verward naar de spullen die voor ons liggen. Een smurfenklok? Een opblaasband? Een boek met mislukte liefdesgedichten? Ok, die thermosfles en cocktailshaker zijn zeker niet onaardig. Maar verder? Hebben we ons daar net echt zo voor laten gaan? Wat een dobbelsteen en een tafel vol kadootjes al niet teweeg kan brengen. Sinterklaasje zou zich met schimmel en al omdraaien op ons dak.

Achja, gezellig was het wel. Zo leer je je collega's nog eens van een andere kant kennen! De kaas in mijn maag is inmiddels verteerd en de voorraadpop in vorm van een Japanse geisha gekruist met een Russische baboesjka heeft een mooi plekje gekregen op het dressoir. Het was een heerlijk avondje dat zeker niet stilletjes aan ons voorbij is gegaan. Ik zou zeggen: Volgend jaar weer?



2 opmerkingen:

  1. Volgend jaar weer! Ik heb er nu al zin in...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heerlijk Sinterklaas! Hahah beter had je het niet kunnen beschrijven.

    BeantwoordenVerwijderen